Natuur en cultuur wisselen elkaar af tijdens de reis. Na de grote oversteek van Georgië naar Kazachstan bevonden we ons in een, voor ons, nieuw landschap. Eindeloze dorre vlaktes met zandstormen en kamelen. Hier en daar een klein dorpje, maar verder vrij weinig. Dit was de eerste 600km van Oezbekistan ook nog het geval. Maar vanaf de stad Xiva zijn we overladen met cultuur.

De oude binnensteden bestaan uit zandkleurige gebouwen versierd met blauwe mozaïek. Iets wat wij zo typerend voor Oezbekistan zijn gaan vinden dat we een passend souvenir zijn gaan zoeken. In elke stad komen we souvenir winkeltjes tegen, maar we vinden het allemaal troep. We besluiten dat het wel iets moet zijn wat we mooi vinden. Dan eindelijk tijdens een avond wandeling in Samarkand zien we een blauw tegeltje met prachtige versiering. Dit vinden we helemaal bij Oezbekistan passen en we vragen hoeveel het kost. €45,- zegt ze en we laten gelijk weten dat we dat wel heel duur vinden. Ze herhaald een paar keer dat het handgemaakt is door haar man. Die belt ze ook een paar keer op om de prijs te bespreken. Uiteindelijk komen we uit op €20,-. Nog steeds duur, maar omdat we het mooi vinden en dit het enige is wat we meenemen uit Oezbekistan, gaan we akkoord. Ze stopt het in een nette map en vervolgens in een plastic tas. We lopen weer terug naar de bus, wanneer het opvalt dat het tasje wel erg licht is. In de bus kijken we er nog eens naar en ja hoor. Het is geen tegel, maar het is een stuk hout. Daarbij is de print er niet zelf ingegraveerd, maar er gewoon op gelijmd. Lekker dan. Aan de andere kant zal dit stuk hout ons voor altijd aan Oezbekistan herinneren en daar is een souvenir voor bedoeld.

Naast de mooie gebouwen, is er in elke stad een grote markt. Hier bieden ze meer aan dan in de supermarkten en het is goedkoop. Dus ook wij doen onze boodschappen voortaan op de markt. En dat lukt ons best aardig. 3 daarvan en 5 daarvan, 100 gram van dit en 500 gram van dat. Zo lopen we na een klein uurtje met onze handen vol plastic zakken. Want alles gaat hier in plastic zakjes. Groenten, pasta, bloem, een hele gebraden kip en losse eieren.

Ook gaan we vaker naar wegrestaurantjes. Overal waar je komt heb je eet tentjes langs de weg. Ze hebben altijd twee soorten tafels staan. Degene die wij kennen waar je je stoel onder kan schuiven of een tafel die bijna iedereen hier gebruikt. Een plateau waar je gehurkt op gaat zitten of op gaat liggen, met in het midden een vlak of iets verhoogd stuk waar het eten op komt. We zien grote mannen languit liggen terwijl ze hun eten naar binnen schuiven. Na een paar keer aan een ‘normale’ tafel te hebben gezeten, gaan ook wij is lekker liggen. We vragen de menu kaart en krijgen een A4tje met ongeveer 20 verschillende gerechten. Er staan plaatjes bij dus dan is het makkelijk uitzoeken. En zoals tot nu toe bijna elke keer als we aanwijzen wat we willen hebben, zeggen ze dat ze dat niet hebben en wijzen ze vervolgens de 3 dingen aan die ze wel hebben. Namelijk vleesspiesjes, gevulde soep en soms plov (rijst met vlees). Dus uiteindelijk eten we elke keer hetzelfde. Daarbij krijg je standaard een brood, rauwe uiringen en een bordje met komkommer en tomaat. Erg lekker maar wel zo vettig dat onze darmen ons vertellen: ‘vandaag even niet’.

Nog iets wat we regelmatig doen in Oezbekistan is een ijsje kopen langs de weg. Vaak zie je iemand met een koelbox langs de weg zitten. In het begin wisten we niet wat het was, maar we zagen zo vaak mensen stoppen dat wij het ook hebben gedaan. En er bleek ijs met een beetje caramel in de bakken te zitten. Heerlijk zo tussendoor, dus ook wij stoppen nu regelmatig om een ijsje te halen.

Maar het leukste zijn de mensen hier. Wij en ons kenteken vallen hier zo erg op dat er regelmatig mensen naar ons zwaaien. Of als wij zwaaien, lachen ze en leggen ze hun hand op hun hart. Ze vinden het erg bijzonder dat we helemaal vanuit Nederland zijn gekomen. Een jongen achter de kassa zegt: ‘ I’m happy’ omdat die ons heeft mogen helpen. En bijna overal waar we staan, komen er mensen kijken en een praatje maken. Ze vinden de camper geweldig en al helemaal als we de kraan aanzetten of het licht aandoen. Dat is wel zo speciaal, dan roepen ze er iedereen bij en zeggen ze dat we nog een keer het licht moeten aandoen zodat de rest het ook kan zien.

En terwijl onze camper wordt bekeken, genieten wij van al deze mensen. Ze zijn vrolijk, aardig, geven ons eten en willen met ons op de foto. Oezbeken gaan in hun vrije tijd graag op een mooie plekje in de natuur staan. Groepen jongens zetten harde muziek aan in de auto en gaan vervolgens met zijn allen dansen. Families nemen kleden en veel eten mee. Iedereen doet aardig tegen elkaar en niemand lijkt last te hebben van de harde muziek van een ander. In plaats van klagen, gaan anderen juist mee schreeuwen. Zo is het al een paar keer voorgekomen dat we dachten een rustige plek gevonden te hebben, waar we in privacy konden gaan douchen, maar niks was minder waar. Elke keer was het weer één groot feest met muziek en dansende mensen. Soms krijgen we bij groepen mannen ook vodka aangeboden, maar als we op de foto gaan moet de fles wel even weg. Ook is Wietze een keer groene poeder (naswar) aangeboden dat je 15 minuten onder je tong moet houden. Het blijkt snuiftabak en wordt blijkbaar veel gebruikt in Oezbekistan en omliggende landen. Hij geeft al snel aan dat Wietze het niet moet gebruiken omdat hij anders snel de bijwerkingen zal voelen en in slaap zal vallen. Wietze slaat over.

Oezbekistan heeft een prachtige cultuur waar wij erg van genoten hebben. Vandaag zijn we Tadzjikistan ingereden. Een land met vele bergen en waarvan de helft van het landoppervlakte boven de 3000m ligt. We duiken de natuur weer in.