We zijn van Kroatië naar Bosnië verhuist. Al hoewel Kroatië prachtig is, zijn we toch toe aan iets anders. Bosnië en Herzegovina wordt het groene hart van de Balkan genoemd en dat trekt ons wel.

Maar naast een nieuwe omgeving kijken we ook uit naar een andere bevolking. Kroaten stonden niet bepaald te springen om ons te ontvangen. Ze keken ons vaak ongewenst aan als we op locatie aankwamen. En bij de grensovergang, supermarkten en tankstations was het contact nogal streng en bondig. Of ze negeerden ons gewoon compleet.

Toppunt: we hadden geparkeerd in Rijeka en toen we terugkwamen moesten we betalen bij een automaat. Dit moest in Kuna’s en wij hadden alleen euro’s op zak. De dames in het hokje keken ons arrogant aan terwijl wij ons probleem probeerden uit te leggen. Ze zeiden geërgerd iets tegen elkaar en liepen gewoon weg. Sta je dan met je camper achter een slagboom. Toen zijn we zonder te betalen met piepende banden en onze middelvingers uit het raam langs de slagboom gereden. Nee grapje, wij zijn veel te lief en braaf. We ruilden euro’s voor Kuna met een aardige Kroaat en reden heel rustig met twee handen aan het stuur de parkeerplaats af.

Maar we denken te snappen waarom we ons niet overal even gewenst voelden. Kroatië is behoorlijk toeristisch en ook bekend onder de vrijkampeerders. Helaas zagen we dan ook vaak afval liggen op de Parkfornight plekken. Die massa’s aan toeristen die op de mooiste plekken in de natuur gaan staan, niks betalen en ook nog afval achter laten. Tja, daar wordt je niet heel blij van.

Als onze theorie klopt dat toerisme voor een onaardige bevolking zorgt dan hebben we goede hoop voor Bosnië. Toerisme staat hier nog in de startblokken. We hebben zin in nieuwe indrukken en trappen op het gaspedaal. Eerste stop: de grensovergang.

Waar bij de grens van Kroatië een chagrijnige vrouw naar onze paspoorten vroeg worden we hier vriendelijk gedag gezegd. We moeten wel even langs de kant gaan staan want ze willen de bus controleren. Twee grote kerels in uniform lopen naar ons toe. We keken elkaar even aan met een blik van dit is menens. De een ging bij ons staan terwijl de ander rond de bus liep. Hij zei met een zware diepe stem: “Do you have drugs?” Wij reageren beide heel snel met: “No” Dan zegt de grote Bosniër: “this can go two ways: you give the drugs before we search the car and give you a fine, or when you don’t give it, and we will find it, it is considerd drugs smuggling and we have to arrest you.” Dan voegt die daaraan toe: “and we have a dog, so we will find it”. En eindigt met: “is that clear?” Wij: “Yes” terwijl we een zo relaxt mogelijke houding hebben aangenomen om te laten zien dat we ons geen zorgen maken.

Dan gaan ze in de camper kijken. Wij staan langs de kant te kijken, houden onze mond en wachten tot ze klaar zijn. Ze trekken twee laatjes open en hebben het eigenlijk al wel gezien. Eentje loopt weg terwijl de ander blijft staan. Wij verwachten dat die gaat zeggen dat het oké is en we door mogen. Maar dan verdwijnt zijn serieuze gezicht en zegt hij met een zware stem: “did you built it yourself?” Dus Wietze gelijk “Yes I did!” De spanning was ervan af en hij vraagt nog wat inhoudelijke dingen over de bus en geeft wat tips aangezien hij zelf aan houtbewerking doet. Zo werd het een leuk gesprek en zegt hij zelfs dat dit de mooiste zelfbouw camper is die hij tot nu toe heeft gezien. Hij wenst ons nog veel plezier op onze reis en we zijn weg. Deze flinke, op het eerste gezicht strenge man bleek een Grote Vriendelijke Bosniër (GVB).

Op naar onze volgende taak. We moeten nog internet kaartjes kopen. Die kopen we in elk land zodat we overal bereik en onbeperkt data hebben. We stoppen bij het eerste tankstation en ook hier staat een lange man achter de toonbank. “Dobre dan” (goede middag) zeggen we en vragen dan in het Engels naar een internet kaartje. Hij kan geen Engels maar doet wel zijn best om het te snappen. Met wat wijzen en doen komen we eruit en verteld hij dat ze het bij het volgende tankstation wel hebben. We rijden verder.

We zijn bij de volgende en wat zien we? Weer een mega lange gast achter de kassa. We deden wederom ons verhaal en wederom snapte ook hij er niet veel van. Maar net genoeg om ons een internet kaartje aan te bieden. Maar de vragen: hoeveel internet we dan krijgen, hoe duur het is en voor hoe lang die geldig is, bracht veel vraagtekens op zijn gezicht. Hij roept er iemand bij die beter Engels kan. En dat klopt die kan iets beter Engels. Iets. Hij kan onze vragen beantwoorden, maar we hebben nieuwe vragen zoals: hoe kunnen we het tegoed updaten. Daar wordt een derde persoon voor ingeschakeld die prima Engels kan. Zo staan ze met zijn 3e ons te helpen terwijl er anderen aan het wachten zijn. Maar iedereen blijft vriendelijk en niemand lijkt er erg in te hebben. Uiteindelijk is het dan ook allemaal gelukt en beginnen we met een goed gevoel aan dit nieuwe land.

Vandaag alweer de 4e dag in Bosnië en we zijn dieper het land ingetrokken. Op de weg hiernaartoe zien we steeds minder mensen, steeds minder auto’s en steeds minder dorpjes. Een kronkelige weg brengt ons in een soort dromenland waar de heuvels en bergen zijn ingekleurd met alle kleuren van de herfst. We denken dat een van de Grote Vriendelijke Bosniërs ons een dagdroom heeft ingeblazen.