Dieren spotten is een van de leuke dingen tijdens het reizen. En voor de duidelijkheid, spotten is niet alleen het zien van een dier, maar ook het herkennen ervan. Dus weten wat je hebt gezien. Tijdens onze reis houden we (Wietze) een lijst bij van wat we al hebben gezien. We maakten het onszelf gemakkelijk door alles mee te tellen. Dus het begon vrij eenvoudig. “Kijk een koe”. Zo, die is binnen. Het voelt al echt als een wereldreis.

Oké misschien niet zo speciaal, maar toch viel ons iets op toen we in Oostenrijk koeien zagen. Ze waren extreem gelukkig. Deze koeien waren fors en zagen er gezond uit. Ze graasden van het groenste gras in dalen tussen prachtige bergen. En ze waren de hele dag aan het huppelen. Wat ze in Nederland alleen doen als ze na de winter weer de wei in mogen, lijken ze daar elke dag te doen. Je denkt nu vast, ‘ja lekker boeiend. Het zijn koeien.’ Je had erbij moeten zijn. Op een gegeven moment lachten ze zelfs naar ons en gaf er een, een knipoog. Dus, best speciaal.

In onze doorreislanden Duitsland, Oostenrijk en Slovenië konden we onze lijst al snel uitbreiden. Paard, schaap, ekster, duif, roodborstje enzovoort. Lekker doortypen dus. Toen zagen we tijdens het rijden eindelijk iets wat meer bijzonder. Een wasbeer! Hij lag alleen dood op de weg.. Toen hebben we besloten om dode dieren niet mee te tellen. Dus helaas, geen wasbeer op de lijst. En dus ook geen slang, konijn en al die insecten die op onze voorruit knallen.

Vanaf Kroatië begon het interessanter te worden. We hebben daar tenslotte beren gezien! Al was het wel in een opvang centrum. Na drie wandelingen waar je mogelijk beren kan zien, wilden we nu wel eens weten hoe ze er echt uitzien. En ook al blijft het altijd zielig zo achter een hek. We vonden het leuk om een beeld te hebben van wat er in de bossen van Kroatië kan rondlopen. Achteraf zijn we dan ook blij dat we geen wilde beren zijn tegengekomen.

Verder door in Kroatië op een strandje bij Pula in de buurt hebben we dolfijnen gezien! Dat is tot nu toe het meest speciaal. Op ongeveer 150m van het strandje sprongen uit de helder blauwe zee dolfijnen langs de kust. Wietze had ze gespot en tikte snel Sibby aan. Sib wees de Spaanse familie naast ons erop. Dolphins! De vader vond het ook leuk. De kinderen waren te druk bezig met foto’s van elkaar maken voor social media. Zonder enige schaamte hebben ze op alle hoeken van het kleine strandje geposeerd. Toen ze elk mogelijke foto gemaakt hadden, vertrokken ze weer. Niks geen dieren spotten. Generatie Z kon ook op het lijstje.

Omdat het water hier en in heel Kroatië zo helder is, hadden we speciaal snorkels gekocht. Na 5 min was Wietze er alweer klaar mee terwijl Sib de ene na de andere vis zag. Nu begon het spotten toch wel erg lastig te worden. Met 0 kennis van vissen achterhalen wat je precies gezien hebt. We blijven helaas vaak in onwetendheid. Dat geldt niet allen voor vissen, maar ook bij vogels. Ze zijn vaak klein, snel en of ver weg. Insecten daar beginnen we al helemaal niet aan. We zien veel maar het lijstje groeit niet.

We balen al een paar keer dat we geen verrekijker hebben meegenomen. Dus we kopen er een. Wietze maakt er gelijk gebruik van en kijkt naar alles wat beweegt. Sibby zegt: “als je maar niet zo’n vogelspotter wordt.” Ze ziet het al gebeuren. Over 20 jaar staat Wietze daar in zijn iets te suffe outfit, met zijn iets te grote lens, iets te veel informatie te geven over een iets te saai vogeltje. Wietze ziet het zelf ook niet gebeuren gelukkig.

Onze laatste avond in Kroatië is aangebroken en het is tijd om een punt te zetten achter de dierenlijst van Kroatië. Maar dat blijkt te vroeg want er gebeurd nog van alles die avond. We staan aan de zee en maken een kleine wandeling langs de kust. We zien wat vissen, zee-egels en een zeester. En dan horen we opeens kleine plonsjes in het water. We zien allemaal visjes uit het water springen. En dan komen al die natuurdocumentaires toch van pas. Want dat kan maar één ding betekenen. Ze worden opgejaagd door iets groters! En ja hoor, een forse vis van zeg 60cm springt volledig uit het water, spartelt nog in de lucht en verdwijnt weer in de zee. Dan besef je weer hoe vol met leven de zee zit en wordt het kijken ernaar nog leuker.

Maar het feest is nog niet voorbij. Diezelfde avond moeten we nog serieus onderzoek doen. We hebben iets speciaal gezien. Maar wat het precies is, blijkt nog lastig. We zien naast onze camper een aantal fretten. Althans dat was onze eerste gok. Google verteld ons dat een fret veel kleiner is (die wij zagen waren rond de 40cm) en volledig gedomesticeerd. Tweede gok: een nerts. Helaas, die leven alleen nog in delen van Rusland. Dus we gaan is internetten en het blijkt nog niet zo makkelijk. Je hebt namelijk: marters, wezels, bunzingen, nertsen, fretten en hermelijnen. Na ze 1 voor 1 te hebben bestudeerd, denken we er bijna zeker van te zijn dat het een marter is. Een steenmarter om precies te zijn. Waarom we toch twijfelen is dat het meest kenmerkende van marters is dat ze een witte keelvlek hebben. En die hebben we nou net niet gezien. Verder checkt die wel alle boxen. Dus hij gaat op het lijstje als marter.

Zo, na al die avonturen hebben we die nacht heerlijk geslapen. We ontbijten en dan is het tijd om op te ruimen en naar Bosnië en Herzegovina te rijden! Wietze maakt nog even gebruik van het buitentoilet. Op deze momenten heeft hij vaak van de mooiste uitzichten. Dit keer staat hij wijdbeens tussen de struiken en bloemetjes. En wat ziet hij naast hem? Een kolibrie! Het beestje blijft op 1 plek vliegen precies voor een bloemetje en uit zijn lange dunne snavel komt een nog langere tong die zo het bloemetje in en uit gaat.

Enthousiast gaat hij Sibby halen om te kijken. Die zegt dat die wel heel klein (3cm lijfje) is voor een vogel. En die vleugels zien er ook wel wat insecterig uit. Na een slowmotion video toch maar weer googelen. Het blijkt een kolibrievlinder te zijn. Bijna goed dus. Iets minder speciaal, maar wel op het lijstje. Dik tevreden rijden we weg. We zijn benieuwd wat Bosnië te bieden heeft!