Vaak delen we in het weekend de staanplaats met Turken. Turken houden namelijk van kamperen en picknicken. Er worden stoeltjes uitgeklapt, vuurtjes aangestoken, theetjes gedronken en lekker gegeten. En niet te vergeten er wordt gedeeld. Turken zijn enorm gastvrij en delen graag alles wat ze hebben. Zo wordt ook aan ons vaak een theetje of zelfs eten aangeboden.

Vandaag is het zondag en we staan op een berg langs de zuidkust van Turkije. We hebben een prachtig uitzicht over de middellandse zee, strand, bananenplantages en in de verte bergketens met sneeuwtoppen. Het is een parkeerplaats en dus niet echt een picknick plek. Overdag staan we dan ook alleen. Maar een uurtje voordat de zon onder gaat komen er auto’s naast ons staan. Nog iets dat Turken graag doen. In de avond naar een mooie plek rijden en daar chillen in de auto. Dat het regent, waait en onweert maakt niks uit.

Wij chillen ook in onze bus en gaan op tijd naar bed. Wietze is rond 4:00 uur wakker en hoort de regen. Dan schud de bus en denkt Wietze dat het de wind is. Maar hij hoort geen wind en ook het geluid van de regendruppels blijft constant. Wietze kijkt nog even door het raam naar buiten maar ziet niks geks. Het zal toch de wind zijn geweest denkt hij en gaat weer slapen.

De volgende ochtend leest Sibby dat er een zware aardbeving is geweest. Ze zegt dat ze wakker is geworden vannacht, maar dacht dat het de wind was en dus gelijk weer in slaap viel. Wietze verteld dat hij het ook heeft gevoeld en zelfs nog naar buiten heeft gekeken. We zien dat de aardbeving in het oosten, 500km van ons vandaan, heeft plaatsgevonden. Dat moet wel een hele zware klap geweest zijn als zelfs wij het hebben gevoeld. En dat was het…

Een enorm gebied is hard geraakt. Duizenden gebouwen zijn ingestort en duizenden doden zijn gevallen. Het wordt al snel de ergste ramp sinds 1939 genoemd. We verhuizen die dag een klein stukje verderop naar een plekje aan het strand. In de middag horen we over een tweede zware aardbeving die catastrofaal is. De vele gebouwen die beschadigt waren, zijn alsnog omgevallen. We zien helicopters overvliegen en konvooien met bussen naar het oosten rijden. We lezen de hele dag het nieuws en horen dat er veel naschokken zijn. In de avond zegt Sib dat ze het niet prettig vindt om zo direct naast de zee te slapen. Misschien komt er nog een aardbeving die voor een vloedgolf zorgt? We gaan weer terug naar de plek waar we stonden. Hogerop de berg.

We zouden eigenlijk over een week in Gaziantep zijn. Een miljoenen stad die nu in puin ligt. We proberen die gedachte maar te vergeten. We maken een nieuwe planning. De komende dagen blijven we nog aan de kust omdat het lekker weer is en dan rijden we dwars door het binnenland naar de zwarte zee. Ver van de ellende vandaan al zal het toch dichtbij voelen. We worden er elke dag aan herinnerd. Vrachtwagens met goederen op de weg; de vrouw achter de balie die zegt dat Turkije ‘in pain’ is; een Turkse kampeerder zegt dat hij het ook gevoeld heeft; als we gaan lunchen staat er een tv aan waar alle verschrikkelijke beelden op te zien zijn en het nieuws op onze telefoons.

We lezen dat de kwaliteit van gebouwen in Turkije slecht is door illegale bouw. Hierdoor zijn er veel gebouwen ingestort. De stad Erzin staat ook in het rampgebied maar hier zijn nauwelijks gebouwen omgevallen. De Burgemeester zegt dat hij illegale bouw niet toestond. De gevolgen hadden nooit zo erg mogen zijn. Naast het grote verdriet zijn de mensen dan ook boos.

Zo lezen we over de horror die zich in het oosten van het land afspeelt terwijl we aan een prachtig strand staan. We hebben deze dag steentjes verzameld en eindigen de dag in het zonnetje. Dan komen er 3 Turken van rond de 25 jaar barbecuen voor onze bus. Na een half uur gebaren ze naar Wietze dat hij moet komen. We lopen ernaartoe maar ze kunnen geen woord Engels. Dat lijkt hun niks uit te maken. Dan bieden ze een wrap aan met het vlees dat ze het afgelopen half uur hebben gebakken. Dat kunnen wij ons in Nederland niet voorstellen. Een groep jonge mannen die gaan bbq’en en het eten willen weggeven aan vreemde toeristen waar ze niet mee kunnen praten.

Zowel de natuur als de mensen in Turkije blijven ons verassen. Al het moois houdt ons hoofd weg van het nare.