Als het spektakel uitblijft, gaan bijzaken de hoofdrol spelen. Dit is wat er gebeurde tijdens onze 6 uur durende hike met 1000m hoogteverschil. Vol goede moed rijden we naar het startpunt. Het schijnt een prachtig natuurpark te zijn. We lezen dat er veel vogels zijn en de grote drie namelijk: de wolf, beer en lynx. Wanneer je na drie uur klimmen de top bereikt, wordt je beloond met een prachtig uitzicht.

Tijdens het ontbijt zagen we dat wolkje zonnetje de weersvoorspelling was. En aangezien dat juist zo goed was bevallen bij de vorige hike (niet te warm, niet te koud, wel uitzicht), hadden we weer zin in een pittige tocht. Eenmaal aangekomen bij het beginpunt startklaar in onze wandeloutfits is het nog wel erg bewolkt.. We zien de wolken door de bergen trekken en zeggen tegen elkaar dat het over 3 uur aan de top wel meer zou zijn opgeklaard.

We zijn begonnen en het ziet er allemaal goed verzorgd uit. Een informatiepunt, breed verhard pad en veel wegwijs bordjes. We zijn de enige en lopen lekker door. Er ligt een deken van bladeren over het pad en bij elke stap hoor je een luid gekraak. Daardoor merk je niks van de complete stilte in het bos. Des te meer magisch zijn de momenten dat we stilstaan om te drinken en we alleen af en toe een blad horen vallen. We turen op deze momenten door het bos op zoek naar dieren, want hoe vet zou het zijn als je een beer ziet. Dit gebied heeft tenslotte de grootste beren dichtheid van Europa! We geven het een kleine kans.

Het enige wat ons een spoor van leven in het bos geeft, zijn uitwerpselen. En daar maken we dan ook werk van. We zien verschillende soorten en maken er foto’s van. We zoeken op hoe die van beren, lynxen en wolven eruit zien en vergelijken. Ze zijn allemaal te klein helaas. Voor niks al die foto’s van poep op onze telefoons. We lopen verder en we beginnen de voetjes al goed te voelen. Van het wolkje zonnetje is de wolk nog wel erg overheersend. Eigenlijk zien we alleen maar wolken. Als dat maar goed gaat aan de top.

Tijdens het lopen krijgt Sib last van een loopneus. Het is erg irritant en al helemaal niet fijn als je flink aan het hiken bent. Het begon bij snelle kleine veegjes met de mouw langs de neus. Om de paar stappen moest er alweer geveegd worden wat niet zo aangenaam was. Sib had een nieuwe techniek bedacht. Het gewoon laten lopen tot het er ver uit komt. Dan pas afdoen. Heel fijn want dan hoef je niet zo vaak te vegen. Al snel bleek deze techniek ook niet alles te zijn. Wietze zegt dat je het net als veel hardlopers en wielrenners zo uit je neus kan flatsen. Iedereen heeft het wel eens gezien of gedaan. Één neusgat dichthouden, diep inademen door je mond en dan in een keer alle lucht door dat verstopte neusgat blazen. Met de bedoeling dat niet alleen de lucht maar vooral de snot eruit schiet.

Na het geven van de tip zegt Wietze gelijk dat hij het zelf niet kan. Wietze denkt aan de keer op het voetbalveld waar die het voor de eerste en laatste keer probeerde. Het spel was bezig en met een flinke loopneus vond hij een goed moment tijdens het lopen. Hij drukt met zijn vinger één neusvleugel dicht, haalt adem en flats! Een dikke sliert bungelt uit zijn neus. Er zit niks anders op dan nog een poging, maar hij blijft hangen. Hij schudt nog een keer met zijn hoofd in de hoop dat het valt, maar helaas. Er zit nog maar één ding op. Zijn verlies nemen en die dikke sliert toch maar wegvegen met zijn mouw. Een herinnering die hem ervan weerhoudt om Sib over te halen het te doen als ze zegt dat zij het ook niet kan.

We gaan verder in de standaard formatie: Sibby voorop Wietze erachter. Maar dan plots staat Sib stil. En zonder iets te zeggen, gaat ze zijwaarts staan, houdt de neusvleugel dicht en bijna in slow motion vliegt er een dikke druppel snot uit. Een perfect uitgevoerde neusroggel. Terwijl Wietze nog perplex is, volgt het andere neusgat. Weer perfect. Wanneer spektakel tijdens een hike uitblijft zijn dit de hoogtepunten.

Dan na 2 uur en 45 min hebben we voor het eerst een uitzicht punt bereikt. En ja het is volledig bewolkt. De weg naar de top is nog 20 min. En niet alleen dat, het is ook klimmen met handen en voeten. We vragen ons af of het de moeite waard is om naar de top te gaan zonder uitzicht. “Je ziet toch niks”. Na een korte aarzeling, gaan we. En natuurlijk gaan we naar de top! We hebben godsamme al bijna 3 uur geklommen. Dan gaan we die piek ook halen ook. En eigenlijk was dit misschien wel het leukste en het mooiste stuk. Tussen de witte rotsen klauteren we met behulp van touwen naar boven. Dan komen we voor het eerst een medemens tegen. Ofja zeg maar bergman. In een vorige blog noemde Wietze zichzelf een bergman. Maar bij deze is dat ontkracht.

Deze man was een echte Bergman. In onze berg schoenen, lange wandelbroek en drie lagen hadden wij het nog best fris op de top. Deze man had een korte broek, T-shirt en teensokken in sandalen aan. Hij gebruikte ook een zelfgemaakte wandelstok. Een teensok is een sok die naar je voet gevormd is en waarbij elke teen als het ware een eigen sok heeft. Mijn idee achter zijn schoeisel keuze is dat hij het liefst met blote voeten loopt om één met de aarde te zijn. Het is tenslotte een bergman. Maar omdat het herfst is en toch iets fris, zijn teensokken wel zo fijn. Contact met de grond én een weerbestendige laag. Maar omdat het pad van deze hike bijna volledig uit stenen bestaat is een harde zool toch wel fijn. Dus vandaar voetsokken in sandalen. Ik vraag mij af of een gewone schoen dan niet hetzelfde resultaat zou hebben. Maar de bergman weet vast beter.

We zijn op de top! We kiezen een plekje uit waar we kunnen zitten en eten een paar bammetjes met jam. De witte rotsen met de witte wolken hebben ook wel iets speciaals. Ook speciaal is de vogel die langs vliegt en een kippen geluid maakt. Maar dat terzijde. Dan begint de afdaling.

Nog drie uur dalen en we zijn weer thuis. Ja thuis, want zo noemen we onze bus. Al gauw zien we weer een uitwerpsel liggen. Dit keer toch van redelijk formaat. We denken als eerst aan een hond, maar aangezien de hoogte en omdat we geen mens hebben gezien, betwijfelen we het. Tweede optie is een wolf. We zoeken wolven poep op internet maar helaas geen bereik. Derde optie is de Bergman. Die is zo 1 met de natuur dat die net als een dier tijdens het lopen even stopt om zijn behoefte te doen en weer doorgaat. Achja we dalen verder.

De komende 3 uur is het constant een net iets te steil pad met losse stenen waardoor je steeds je enkel verzwikt. Het doet geen pijn, maar het is wel erg ongelukkig en je moet af en toe met je armen zwaaien om je evenwicht te behouden. We raken in een soort trans waarbij we achter elkaar het pad afdalen. We proberen onze voeten tactisch op stevige stukken te plaatsen maar door het bladeren deken zien we eigenlijk niks. De terugweg is erg vermoeiend en na twee uur hebben we het ook wel gehad. Het laatste uur redden we omdat wijn en kaas op ons wacht in de camper.

We hebben het gehaald. 20km, 6 uur en 1000m hoogteverschil. Niks spectaculairs maar wel gelachen. En de poep bovenaan de berg bleek wel van een wolf te zijn.