Vandaag rijden we vanaf het noorden naar de hoofdstad Dushanbe in het zuiden. Met wat spierpijn van de hike van gister stappen we in de bus. Vandaag rijdt Sib. Volgens de navigatie is het 2,5 uur rijden en we gaan er is goed voor zitten. Na een half uur op een onverharde weg komen we weer op een van de hoofdwegen van Tadzjikistan die er bijzonder goed bijliggen. Het is een van de mooiste wegen die we tot nu toe hebben gereden. We rijden parallel aan een rivier door de ruige bergen heen. We zijn zo onder de indruk dat we niet doorhebben dat we al 2 uur aan het rijden zijn en de navigatie niet veel is opgeschoten. Blijkbaar heeft maps.me hier moeite met het inschatten van de tijd. Want uiteindelijk duurt het 5 uur voordat we in de hoofdstad aankomen. Halverwege hebben we gewisseld van plek en rijdt Wietze verder. Onderweg rijden we ook nog door een bijzondere tunnel. We hebben al heel wat tunnels gehad op deze reis maar deze vinden we toch de gevaarlijkste tot nu toe. De tunnel is heel lang en niet of erg slecht verlicht. Maar het enge is dat je in de tunnel bijna niks ziet omdat er zoveel uitlaatgassen in blijven hangen. Blijkbaar is er geen ventilatie in de tunnel waardoor je ook je ramen dicht moet houden en het voor fietsers verboden is om erdoorheen te gaan. We kunnen maar enkele meters voor ons uit kijken en verder is het pikdonker. Je kan niet goed zien hoe ver je van de zijkant of hoe dicht je tegen een tegenligger aan rijdt. We rijden erg voorzichtig en worden aan de andere kant van de tunnel aangenaam verrast door een prachtig uitzicht.

S’ochtends na het ontbijt was Sib al een beetje misselijk en na 5 uur rijden heeft ze nog steeds geen honger. Het is ondertussen 15 uur, en dus wel een beetje vreemd. We parkeren de bus bij een hostel waar we verblijven omdat we hier een stempel kunnen krijgen die we vervolgens weer nodig hebben om een permit aan te vragen om over de Pamir highway te mogen rijden. We willen graag vandaag al deze permit aanvragen zodat we sowieso volgende week aan de Pamir highway kunnen beginnen. Dit is de op 1 na hoogste weg van de wereld die erg indrukwekkend moet zijn. Dus die gaan wij uiteraard proberen te rijden. Met name proberen, want het schijnt een uitdagende weg te zijn en 4×4 wordt aangeraden. Maar wij gaan een deel van de route proberen met onze 2WD. Dus vandaar proberen.

Nadat we de stempel van het hostel hebben is het 20 minuten lopen naar het kantoortje waar we de permit kunnen krijgen. Sib voelt zich wat slap maar dat heeft ze wel eens vaker meegemaakt op reis. Gewoon even op en neer lopen naar het kantoortje en dan naar bed. Het is 25 graden en volle bak zon. We lopen op een rustig tempo door de stad naar het kantoortje. Als we aankomen gaat Sib buiten even zitten en zegt dat ze zich niet zo lekker voelt. Sib vraagt aan Wietze of er een toilet is en Wietze gaat snel even kijken. En toen ging het opeens mis.

Wietze was nog geen 10 seconden weg en wanneer hij terug komt ziet hij sibby wegvallen. Sib haar ogen zijn dicht en haar hoofd valt naar achter terwijl twee Russen het al zagen en haar opvangen. Terwijl Wietze nu bij Sib is valt ze ook van het randje af waar ze op zat en stort helemaal in. De Russen gooien snel water in haar gezicht waardoor Sib weer wakker schrikt. Wietze houdt Sib nu omhoog terwijl haar ogen steeds weer dreigen dicht te vallen en het hoofd steeds weer slap gaat hangen. Daarbij zijn sib haar vingers en tenen verstijfd en kan ze die niet meer bewegen. Wietze zijn eerste reactie was naar anderen roepen dat ze een ambulance moesten bellen.

Ondertussen is er een hele groep mensen om ons verzameld en iedereen vraagt van alles aan Wietze maar niemand kan Engels. Met water in het gezicht en in de nek van sibby blijft ze wakker. Iemand zet een stoel neer waarop ze kan gaan zitten en er wordt van alles aangeboden. Wietze krijgt thee, suiker, cola, chocolade, water en een vers broodje. Maar sib voelt zich misselijk en krijgt alleen een paar slokken thee weg. Dan krijgt wietze te horen dat er een ambulance onderweg is. Dat hij daarom gevraagd had was hij eigenlijk alweer vergeten, en nu sib wel weer een beetje bij is, lijkt het wat overdreven.

De ambulance arriveert en er stappen twee mannen en een vrouw uit. Uiteraard kunnen zij ook geen Engels en het eerst wat ze doen is Sibs hartslag meten. Ze zeggen dat die laag is, wat ook niet gek is als je net bent flauwgevallen. Ze vragen of ze zwanger is en Wietze zegt van niet. Wietze gebaard dat ze misselijk is en laat op de vertaler zien dat ze alleen ontbijt op heeft en het misschien voedselvergiftiging is. Terwijl Wietze dit laat zien aan één van de mannen trekt de vrouw Sibs broek een stuk omlaag. Sib vraagt nog wat ze aan het doen zijn, maar voordat Wietze het doorheeft, kan die alleen nog zeggen dat ze nu een spuit in Sibs bil zetten. We hebben geen idee wat er in de spuit zit.

Dan wordt Sib op een brancard gelegd en de ziekenwagen in getild. Wietze gaat ernaast zitten en dan beginnen ze te rijden. De gewone burger rijdt hier al vrij lomp, dus je kan je inbeelden hoe een ziekenwagen met zwaailichten hier rijdt. Terwijl we door de straten crossen, komen we hier en daar een drempel tegen, vliegen we door de bocht of wordt er hard op de rem getrapt. Sib stoot hierdoor een paar keer haar hoofd en Wietze moet ervoor zorgen dat ze niet van de brancard afvalt. We kunnen er gelukkig om lachen omdat sib zich weer iets beter voelt. Waarschijnlijk zat er iets in die spuit wat voor een energie boost heeft gezorgd.

We komen na een flinke rit aan bij het ziekenhuis waar Sib op een andere brancard wordt getild en naar binnen wordt gereden. Ook dit gaat niet zonder slag of stoot. Sib stoot haar hoofd twee keer tegen een stang, ze rijden tegen een muurtje aan en gaan lomp over een drempeltje heen. Ook moet Wietze gelijk de ambulance betalen. We verwachten een pittig bedrag, maar het blijkt maar 2 euro te zijn. Alles wordt met contant geld betaald en aan bonnetjes doen ze niet. Dus gewoon betalen en doorgaan. Met deze bedragen vinden we dat geen probleem.

Dan gaan we een kamer in waar Sib in het midden wordt geplaatst terwijl er allemaal andere patiënten worden geholpen. Het is behoorlijk hectisch maar gelukkig komt een verpleegster helpen die prima Engels kan. Als eerst meten ze Sibs temperatuur en hartslag die beide goed zijn.

Na wat simpele metingen gaat Sib weer op een stoel zitten en begint ze zich weer slecht te voelen. De spuit begint uit te werken en Sib wordt misselijk en haar vingers worden weer stijf. Nu is het toch fijn dat we in het ziekenhuis zijn. De temperatuur meter valt kapot omdat Sib per ongelijk haar arm omhoog doet. Wietze moet daarom direct mee om een nieuwe te kopen. Als Wietze weg is lijkt niemand Sib echt in de gaten te houden terwijl ze zich steeds weer slechter voelt. Dit zorgt voor wat paniek.

Ze zeggen dat Sib aan het infuus moet in een andere kamer om mineralen binnen te krijgen. Het lukt Sib met moeite om op te staan en wordt uiteindelijk in een soort rolstoel naar de andere kamer gebracht waar ze weer moet gaat liggen. Sib wordt aangesloten op het infuus en moet 20 minuten blijven liggen. Pas als het infuus bijna helemaal is opgenomen begint Sib zich beter te voelen. Alleen bovenaan de buik voelt het opgezet en doet het pijn wanneer er op gedrukt wordt. Er komt een meneer die de buik gaat scannen.

Terwijl hij met een scanner over de buik gaat, kan hij op een scherm in de buik kijken. Wietze kijkt mee op het zwart-wit scherm en snapt er niet veel van. Maar dan plots ziet Wietze overal foetussen in. De man maakt wat screenshots en omcirkeld het een en ander. Het zal toch niet denkt Wietze. Dan ruimt hij zijn scanapparaat op en moet Wietze meekomen naar een andere kamer. Daar zeggen ze dat Wietze even moet gaan zitten. Het is zover denkt Wietze, ik krijg nu te horen dat ik vader wordt. “Mag ik haar paspoort”. Hij moest alleen wat gegeven opschrijven in zijn schrift en Wietze moet natuurlijk weer betalen. Gelukkig maar.

Wietze komt terug op de kamer en ze weten wat het is. De alvleesklier is het probleem. Dat is ook precies de plek waar het pijn doet. Wat er mis is met de alvleesklier kunnen ze niet uitleggen. Wel geven ze een uitgebreid dieet. Ze noemen op wat Sib niet mag eten. Geen zout, zoet of vast eten. Alleen salade, soep of smoothies en dat een maand lang. We kijken elkaar al aan van dat zal wel meevallen.

Terwijl ze net benoemd hebben wat Sib allemaal niet mag eten wordt ze door een verpleegster uitgenodigd om bij haar ouders thuis te gaan eten. Sib zegt dat ze nog even geen honger heeft en moet lachen. De verpleegster is erg geïnteresseerd in onze reis en benadrukt later nog een keer dat we moeten komen eten bij haar ouders thuis. Wellicht morgen zegt Sib.

Nu het weer goed gaat, krijgen we een papiertje mee waarop staat welke pillen we moeten halen. Deze zullen helpen tegen verkeerde bacteriën. We nemen het papiertje mee en bedanken de zuster en doctor. Dan zegt de doctor opeens: “no no, money money”. Hij had blijkbaar al eerder tegen Sibby gezegd toen Wietze weg was dat hij erg weinig betaald krijgt en dat het allemaal corrupt is hier. Nu werd duidelijk waar hij op doelde. Hij vertelde geïrriteerd dat hij weinig verdiend en wij rijke toeristen zijn en dat wij geld moeten geven. En het liefst zoveel als we kunnen geven. We hebben een paar euro gegeven en bedankten ze nog een keer. De zuster bleef vriendelijk maar de doctor was geïrriteerd en zei niks meer. We kopen de pillen en berekenen dat het alles bij elkaar 25 euro heeft gekost.

Zo, het avontuur is afgelopen. Of bijna dan. De taxi die we naar ons hostel nemen, lijkt evenveel haast te hebben als de ziekenwagen. Als we eenmaal uitstappen en ons busje in gaan, ploffen we neer en kunnen we erom lachen. Wat een dag.