In een uurtje je spullen pakken en dezelfde ochtend op vakantie gaan. Dat gaat dus niet als je een jaar lang gaat reizen. Het blijkt hoe langer de reis hoe langer het vertrek.

De hele week zijn we nog druk bezig. Sibby met werk en Wietze met het afmaken van de bus. Het weekend voor ons vertrek ook nog een afscheidsfeestje waarbij we onze inboedel verkochten aan vrienden en familie. En toen was het opeens vrijdag. In de ochtend: Sibby neemt afscheid van werk, Wietze laat een sterretje in de voorruit van de bus maken. Dan moet het hele huis nog leeg, want om 16 uur is de sleuteloverdracht. Beide ouders helpen spullen verhuizen of naar de stort brengen. “Kan dit er nog bij pap?” “Het zou toch wel fijn zijn als je nog een keer spullen komt halen..” Ondertussen wordt de verzekering van de camper afgesloten. Opzich best belangrijk. Na zwoegen, sjouwen, poetsen, stressen zitten we om 15:30 uur met een pilsje op de trap in ons lege huis. Een laatste blik naar ons stekkie van de afgelopen twee jaar. Hoe fijn deze periode ook was, met zeer weinig moeite wordt de sleutel overhandigd.

Zo zat het afscheid van werk en het huis erop. Nu langs onze ouders waar we bij beide nog 1 keer overnachten. Ook zien we deze twee dagen nog vrienden en verdere familie. De fysieke uitputting van afgelopen dagen wordt vervangen door emotionele vermoeidheid. Gedurende het weekend wisselen een hand, een zwaai, een knuffel, een brok in de keel, een lach en een traan zich af.

Dan is het moment daar. Zondag ochtend 2 oktober. We rijden weg. Enthousiast, blij en gespannen. Eindelijk! We gaan!