Oeps, de laatste blog was alweer 10 dagen geleden. De dagen razen aan ons voorbij. Waar zullen we is een blog over schrijven? Is er iets speciaals gebeurd de afgelopen dagen? Hmm we kunnen niet echt iets bedenken. Wel wat kleine dingen zoals het horen van wolven naast de bus, het maken van een kampvuur of het zien van de olijven oogst. Maar niet echt verhaal waardige dingen. Ofja misschien zijn we ondertussen veel dingen normaal gaan vinden die eigenlijk best speciaal en benoemingswaardig zijn. Enfin we hebben geen bijzonder verhaal in ieder geval.

Het gaat allemaal heel vredig, soepel, stressloos en het lijkt alsof we in een nieuw niveau van relaxedheid terecht zijn gekomen. We plannen bijna niks, we zien morgen wel wat we morgen doen, het gaat zoals het gaat en dat bevalt ons wel. Hoe langer we reizen hoe later we ook uit bed komen. De eerst weken waren we om half 7 al wakker en stonden we om 8 uur op. Nu worden we rond 8 uur wakker en staan we om 10 uur pas op. Terwijl we uitslapen, kijken we een beetje op onze telefoon, doen de oogjes af en toe nog even dicht en op een of andere manier krijgen we vaak de slappe lach. Meestal veroorzaakt door een soort eigen taal die we hebben ontwikkeld waarbij we een beetje binnensmonds praten of doordat we elkaar met een bepaalde blik aankijken. Lastig uit te leggen, maar wij gaan dan vaak plat van het lachen en weten dan zelf ook niet precies waarom.

Ze zeggen wel eens dat je van lachen ontspant. Misschien werkt het ook wel andersom en lach je meer als je ontspannen bent? Als beide waar zijn, dan worden we steeds meer ontspannen en gaan we steeds meer lachen. Misschien veranderen we dan in een bergje pudding die constant de slappe lach heeft. Dat zou lastig rijden zijn dus laten we hopen van niet.