We doen het de laatste dagen rustig aan. We staan aan de zuidkust van Turkije waar het tussen de 15 en 20 graden is en de zon volop schijnt. Hierna trekken we het binnenland in waar het kouder is. En niet zomaar een paar graden kouder. In de binnenlandse bergen is het overdag -5 en in de nacht -15 graden. Pas als je bij de zwarte zee bent is de temperatuur weer boven 0. Dit is nu al een paar weken de situatie, maar het einde van de kou is in zicht. Op 18 februari voorspellen ze in het binnenland weer temperaturen boven 0 overdag en in de nacht -5. Dat hebben we eerder meegemaakt, dat kunnen we aan. Dus vandaar dat we even rustig aan doen en wat meer dagen spenderen aan de zuidkust. Ook omdat het heerlijk vertoeven is hier.

We staan langer op één plek en als we verhuizen rijden we maar een half uurtje naar de volgende plek. Zo ook vandaag. Alle lades zijn dicht, spullen zijn opgeruimd, navigatie staat klaar, en rijden maar! Terwijl we de muziek een tandje harder zetten, rijden we door de bergen langs de kust. Beide comfortabel in de stoel, armpjes op de leuningen, kijken we naar de omgeving. Achter elke bocht of berg bevinden we ons weer in het onbekende. Een beeld vol indrukken waarin natuur en cultuur een nieuwe scène afspelen. Een scène die aan ons voorbij gaat en overloopt in de volgende. We wijzen elkaar op wat we zien en letten ondertussen op de weg. Het verkeer blijft chaotisch ten opzichte van Nederland, maar we zijn er aan gewend geraakt. We zijn het rijgedrag over gaan nemen. We rijden brutaler en schrikken minder als anderen gekke manoeuvres maken. We voelen ons op ons gemak op de weg en kunnen daardoor nog meer genieten van de film die zich achter onze ruiten afspeelt.

Vandaag vonden we het jammer dat we maar een half uur moesten rijden. Als je voorin gaat zitten, klaar om te vertrekken, voelt het elke keer weer alsof we op avontuur gaan. En dat is ook zo. We weten waar we naartoe gaan maar niet hoe het daar is. We weten alleen waar het ligt op de kaart en hoe lang we moeten rijden. We gaan weer het onbekende in en dat vinden we heerlijk.

Soms staat de muziek hard, soms zacht, soms spotify, soms radio, soms cabaret, soms niks. Veel van onze avonturen beleven we tijdens het rijden. Zittend achter het dashboard met ons huis in de laadruimte. Zo rijden we van land naar land. Eentje achter het stuur en de ander achter de navigatie. We navigeren vanaf onze telefoon maar hebben geen telefoon houder. Dus alleen de bijrijder kan de navigatie zien. En de bestuurder moet het doen met aanwijzingen. Je zou zeggen de perfecte situatie om ruzie te krijgen. Maar we weten ondertussen wat de fijnste manier is om aanwijzingen te geven. Het geeft op een manier ook rust voor de bestuurder. Je bent alleen bezig met rijden zonder telkens naar de navigatie te moeten kijken. Je let meer op de weg, de borden en de omgeving. Ook ben je meer bezig met het inschatten van de bochten, je kan namelijk niet van te voren zien hoe scherp ze zijn. Alleen als er een haarspeldbocht komt geeft de bijrijder een heads up. Zo vormen we samen een duo net als bij rally races. Alleen dan rijden wij iets rustiger.. Samen zorgen we dat ons bussie, ons huisje, onze vrijheid aankomt op bestemming.