Vandaag rijden we naar de zuidkust van Turkije. En daarmee rijden we ook de toeristische plaatsen tegemoet. Eenmaal bij de zee aangekomen moeten we nog een half uur langs de kust rijden richting onze plek. Overal zien we hotelletjes en barretjes en hier en daar een mega resort. Zwembaden, tennisbanen, perfecte stranden, alles er op en eraan. We zijn blij dat we hier in januari zijn want in de zomer krioelt het hier vast van de toeristen. En terwijl we om ons heen kijken, moeten we ook op de weg letten want het gaat steil omhoog. De kust bestaat hier uit kliffen met hier en daar een klein strandje. We rijden omhoog en zigzaggen door de bergen.

Dan komen we bij het weggetje aan om onze plek te kunnen bereiken. Een mega steil pad naar beneden. Het is ongeveer 100m dalen en dan nog 100 m vlak en dan zijn we er. Een prachtige plek tussen twee bergen met uitzicht over het dal en erachter de zee. Maar eerst het pad naar beneden rijden. We hebben al vaker dit soort wegen gereden maar het blijft toch elke keer weer een beetje spannend. En owja onze remmen piepen..

In Griekenland zijn we al naar de garage geweest en hebben ze onze banden eraf gehaald om te kijken. Maar volgens de beste man was er niks aan de hand. Dus wij dachten nou dat is fijn en reden weer weg. Maar toch piept het bijna elke keer als we remmen en dat voelt niet helemaal goed. Dus willen we het in Turkije nog een keer laten bekijken. Dat wetende maakt een steile afdaling toch nog net iets minder prettig. Dus we rijden het pad in. Wietze achter het stuur en Sib ernaast. Wietze zet de koppeling in zijn 1, voet op de rem en gaat. We staan nu op het steilste stuk en Wietze laat de koppeling omhoog komen maar hij slaat af. Shit, opnieuw aan, koppeling ingedrukt, rem ook en rustig naar beneden. Maar de remmen piepen heel erg, dus de koppeling weer rustig omhoog. Maar dan slaat die weer af… Sib in de stoel gedrukt, zegt dat ze dit niet leuk vindt en probeert aanwijzingen te geven. Wietze met zweet op zijn voorhoofd, snapt niet wat er fout gaat en vindt de aanwijzigingen irritant want dat probeerde hij al. De spanning hangt in de lucht maar we komen langzaam de berg af met piepende remmen. Dan zijn we op het vlakke stuk beland. Wietze wilt doorschakelen maar dan blijkt dat die in zijn achteruit stond. Aha dat ging er dus fout.

We zoeken een mooi plekje uit zetten hem neer en kunnen weer lachen. Het is tenslotte prachtig hier. Hopelijk heeft de bus geen schade opgelopen en we gaan zeker snel naar de garage. Want die piepende banden vinden we maar niks. We klappen onze stoelen uit, doen onze korte broeken aan en gaan onderuit zitten. Het is 20 graden, de zon schijnt, we hebben een mooi uitzicht en de moskee horen we op de achtergrond. Welke dag is het ook alweer? Dinsdag. Wat een goed leven hebben wij. Maar dan moeten we aan de bak. Op 10m van ons af staat namelijk een koe ons aan te staren. Het is een ware staredown. We doen ons best om het zo lang mogelijk vol te houden maar de koe wint. Sterker nog, na tientallen minuten kijkt ze ons nog steeds aan.

Dan kijken we naar de enorme kliffen en zien dan plots midden op de klif een geit staan. Op een super steile rots, echt een onmogelijke plek, staat een berggeit. En hij is aan het mekkeren, dus we denken dat hij verdwaalt is en terug wilt naar zijn vrienden en familie. Hij loopt, springt en klimt over de rotsen, maar doet dit zeer rustig. Vaak lijkt hij ook even vergeten dat hij midden op een klif met een dodelijke afgrond staat en praktisch geen kant op kan. Dan ziet hij een sappig struikje of boompje waar hij aan gaat knabbelen. De geit kent totaal geen stress en daalt rustig verder naar beneden. Maar echt een plan lijkt hij niet te hebben. De zon verdwijnt langzaam achter de berg en de schaduw gaat richting de geit. Eenmaal in de schaduw lijkt hij dat toch wat koud te vinden, want vanaf dat moment gaat hij weer stijgen. Hij stijgt even snel als de schaduw en balanceert zichzelf over de klif. Het ziet er doodeng uit maar de geit heeft nergens last van. Dan verdwijnt hij achter een rots. We vinden het nog steeds spannend hoe hij nou verder zijn weg gaat vinden. Maar aangezien hij zo relaxed beweegt en af en toe nog een stukje struik eet, geloven we wel dat hij niet zal vallen.

Dus wat kunnen we van deze geit leren? Als we weer op een lastig stuk weg terechtkomen. Niet stressen, maar rustig blijven. En wanneer je je in de meest onmogelijke positie bevindt, eet dan even wat, vergeet waar je bent, en ga dan weer verder. Morgen gaan we het steile pad weer omhoog. We leggen alvast wat brood voorin.