Als je een jaar gaat reizen, kan je verwachten dat er ook wel eens tegenslagen zijn. Na vijf weken reizen is het raak. Vanaf een verlaten basketbalveld in het zuiden van Montenegro kijken we uit over een meer tussen de bergen. Het is weer een parel van een plek. Na een heerlijk rustige nacht, staan we rond half 8 op en beginnen aan ons ontbijt. We hebben er weer zin in want we gaan vandaag naar Albanië! Wietze neemt een hap van zijn broodje salami en bijt plots op iets hards. Hij haalt het uit zijn mond en ziet tot zijn verbazing een groot stuk tand. Hij voelt met zijn tong langs de tanden en ja hoor, van één van de kiezen is een stuk afgebroken…

We kijken elkaar geschrokken aan. “Dan moet die al los hebben gezeten wilt het zo gemakkelijk afbreken.” Het doet gelukkig geen pijn. We nemen wat opties door: terug naar Nederland (niet echt een optie vinden wij), doorreizen tot we bij een tandarts komen die we vertrouwen of gelijk laten fixen. We bellen de tandarts in Nederland voor advies. Die hebben ook niet echt een idee van de kwaliteit van de tandartsen in deze landen maar raden in ieder geval aan om naar een grote stad te gaan. Daarbij geven ze de tip: “kijk even binnen hoe het eruit ziet”. Hmm nou bedankt voor het advies.

De grootste stad in de buurt (4,5 uur rijden) is Tirana, de hoofdstad van Albanië. We zoeken via Google Maps naar tandartsen en zien er al snel een die er op de foto’s goed uitziet en die ook veel positieve reviews heeft. Ondertussen ruimen we de camper op en gaan we ook allebei even douchen. Bij Wietze is de schrik ervan af en Sib zegt, verwijzend naar het uitzicht, dat er ergere plekken zijn om je zorgen te maken over je tand.

In plaats van eerst het noorden van Albanië te verkennen vlammen we nu gelijk door naar Tirana (midden van Albanië). Lets go! Onderweg hebben we via whatsapp contact met de tandarts en zijn welkom tot 18:00 uur. Wat ze precies kunnen doen vandaag weten we niet. Alleen een afspraak maken? Alvast een controle doen? Of echt de kies al maken? In ieder geval is het fijn dat we langs kunnen komen. Al is de weg ernaartoe al een avontuur op zich.

Hoe dichter we bij Tirana komen hoe slechter de weg is. Het is geasfalteerd maar er zitten grote gaten in de weg. Zo slalommen we richting Tirana. Eenmaal in de stad aangekomen is het chaos. Er zijn twee rijstroken waarvan de rechter ook soms als parkeerplaats gebruikt wordt. Het is heel druk en niemand laat elkaar voor. De enige manier om erdoorheen te komen is brutaal zijn en jezelf er tussen duwen. Ow, en omdat we in een nieuw land zijn, hebben we nog geen internet. Hierdoor kunnen we niet navigeren maar moeten we zelf een weg vinden via Google Maps. Dit maakt het nog net iets hectischer. De hectiek gaat zo nog even door tot we bij de kern van chaos komen.

We naderen een mega rotonde die we driekwart rond moeten. De rotonde bestaan uit 3 rijstroken maar daar trekt niemand zich iets van aan. Soms rijden er 4 of zelfs 5 auto’s naast elkaar. We proppen onszelf ertussen terwijl er langs alle kanten wordt getoeterd. Bij elke beweging moet je goed opletten want ze zijn niet bang dichtbij te komen. We zien dan ook veel auto’s met krassen en deuken. Maar gelukkig overleven we het zonder een schrammetje. Wel zijn we een paar hartverzakkingen rijker.

Eenmaal in de buurt van de tandarts pakken we de eerste de beste parkeerplaats. Dan staan we in ieder geval en kunnen we even op adem komen. We vragen ook maar gelijk of we mogen overnachten op de parkeerplaats en leggen uit dat we naar de tandarts moeten. De beste man vindt het geen probleem en zegt dat als we terugkomen van de tandarts raki krijgen tegen de pijn.

Als we aankomen bij de tandarts staat de wachtruimte helemaal vol. We vragen ons af of we geholpen kunnen worden. Het valt ons ook op dat er heel veel Italianen zijn. Blijkbaar gaan Italianen naar Albanië naar de tandarts net als Nederlanders naar Turkije gaan. Het zou wel een stuk goedkoper zijn. We gaan in de rij staan en zijn al snel aan de beurt. Ze vraagt hoe lang we in Tirana zijn. We zeggen 1 dag en rond de 3 weken in Albanië. Ze denkt even na en zegt dat we kunnen wachten tot we geroepen worden. We gaan ervan uit dat ze een check gaan doen en ons dan ergens in de komende 3 weken inplannen om het te laten maken.

Ondanks de drukte worden we al snel geroepen. We lopen door wat gangen langs een stuk of 6 kamers. Overal staan ze met zijn drieën rond de patiënt en ook Wietze wachten ze op met zijn drieën. Wietze neemt plaats in de stoel en ze gaan kijken. Na een korte inspectie zegt de tandarts: “you want anesthesia?”Wietze die niet verwacht had dat ze het gelijk zouden gaan maken: “ehh yes”. Ze beginnen met spullen pakken en Sibby wordt weggestuurd. Wietze vraagt nog snel wat ze nou eigenlijk gaan doen. Wordt het een kroon of gaan ze vullen? En gelukkig, ze gaan het vullen. Hoppa de stoel naar beneden en beginnen.

Met zijn 3e kijken ze naar de tand en doen van alles. Zonder enig idee wat er precies wordt gedaan duurt het best lang. Daarbij zijn ze constant met elkaar aan het praten en lachen ze wat af. Het gaat waarschijnlijk niet over het vullen van de tand. Maarja, het ziet er allemaal redelijk professioneel uit, dus het zal wel goed komen. Na 30 minuten is de tand gevuld en vragen ze om met de kiezen langs elkaar wrijven. Helaas komt hierdoor de gehele vulling weer los. De tandarts zegt dat het gat te groot is en daarmee ook de vulling. Hij geeft de optie om een kroon te plaatsen of een kleinere vulling waardoor de kies lager is en dus de andere kiezen niet raakt bij het wrijven en daardoor niet zal afbreken. Dan maar een kleinere vulling. Die is na 15 min gemaakt en het is klaar. Het voelt goed en het ziet er ook goed uit.

Nu nog afrekenen. We moesten weer even wachten en werden vervolgens naar een achterkamertje gebracht. Hier konden we betalen wat nog best spannend was. Want we hadden geen idee hoeveel het zou kosten. We kregen een rekening van €40,-. Die zagen we niet aankomen. Dat was wel heel goedkoop voor 3 mensen die zo goed als een uur bezig zijn geweest. Achja mooi meegenomen.

We gaan nog even Tirana in en zijn blij dat het gefixt is. We maken nieuwe plannen die avond voor de komende dagen en gaan vroeg naar bed. De volgende ochtend doen we de was en gaan we er weer vandoor. Maar voordat we weggaan moeten we nog raki drinken met de parkeerplaats eigenaar. Die hadden we namelijk nog tegoed. Hij staat erop en doet zelf ook graag mee. Dat het pas 10 uur is maakt niks uit.

Met een shotje raki achter de kies gaan we weer genieten van onze vrijheid. Op naar het strand!