Grensovergangen zeggen meestal wel wat over het land. In bijvoorbeeld Bosnië werd de camper gefouilleerd door lange vriendelijke mannen, in Kroatië werden onze paspoorten gecontroleerd door een zeikwijf en in Georgië was het één grote chaos. In alle gevallen was het een voorbode voor het land. Hoe de mensen zijn en / of hoe de sfeer is.

Over het algemeen stelden de meeste grenzen niks voor en kon je vanuit de bus je paspoort geven en mocht je na een paar minuten al doorrijden. De grens van Turkije naar Georgië was de eerste chaotische waarbij de passagier ook moest uitstappen en via een andere weg de grens over moest. Maar dat ging allemaal toch vrij eenvoudig. Pas vanaf Georgië werden de grensovergangen echt iets om je op voor te bereiden. Niet alleen praktisch, maar ook mentaal.

Zowel de grensovergang van Georgië naar Rusland als van Rusland naar Kazachstan duurden vijf uur. We hadden ons van te voren ingelezen waardoor we wisten dat het lang kon duren en waar we op moesten letten, maar als je er eenmaal bent, is het alsnog onduidelijk. Je staat soms uren stil, te wachten tot er iets gebeurd. Je hebt geen idee waarom het lang duurt. Dan als je door mag, moet opeens alles snel en wordt je als toerist aan je lot overgelaten. Het is totaal niet duidelijk waar je je paspoort moet laten controleren of dat je je voertuig moet importeren. Bij het ene loket schijn je een papiertje te moeten ophalen waar je bij een ander loket weer een stempel op moet laten zetten. Hiervoor moet je dus uitstappen en naar een kantoortje ergens lopen met vaak geen Engelse vertaling boven de balies. Dus het beste wat je kan doen is naar een man in uniform gaan en zeggen dat je een toerist bent. Ze kunnen meestal geen engels maar zodra ze doorhebben dat we uit Nederland komen nemen ze ons mee naar de juiste plekken.

Het wachten, de onduidelijkheid en de chaos was even wennen vergeleken met de eerdere grensovergangen, maar het was een goede voorbereiding op de grensovergang van Kazachstan naar Oezbekistan. We hadden gelezen dat het een vrij gemakkelijke overgang is en dat je als toerist voorrang krijgt. Nou, niet in ons geval. Bij ons duurde het in totaal acht uur voordat we Oezbekistan in waren. Een volledige dag ben je kwijt als je hier de grens over wilt. En we hebben wel gezien waardoor dat komt.

In de app ‘iOverlander’ delen andere reizigers hun ervaringen van bijvoorbeeld slaapplekken en waterpunten, maar ook van grensovergangen. Zo hebben wij gelezen dat je hier als toerist de rij van auto’s bij aankomst kan voorbij rijden. Je hoeft alleen maar duidelijk te maken dat je een toerist bent en dan wordt je voorgelaten. Dus wij komen aan bij de grens en zien alleen een rij vrachtwagens staan en wat geparkeerde auto’s. We parkeren de bus en Wietze loopt naar voren en probeert aan een man in uniform uit te leggen dat we toeristen zijn. Ondertussen vragen ook allemaal anderen vragen aan de man en het is al vrij chaotisch. Hij zegt dat ik even moet wachten en lacht vriendelijk. Dus Wietze heeft goede hoop. Dan duurt het toch wat lang en pakt Wietze de telefoon waarop hij laat zien dat de groene camper van ons is. Hij lacht en probeert iets terug te zeggen maar de vertaal app doet het niet. Dan gebaard wietze of die door mag rijden. De man gebaard terug dat we achter moeten aansluiten…

Dat is best een domper want achter de vrachtwagens blijkt ook een rij van auto’s te staan. Daar moeten we achter aansluiten. We rijden er langs en zien meerdere bestuurders slapen. Dat lijkt ons geen goed teken.. We sluiten aan en zijn ongeveer de 20ste in de rij. Vervolgens gebeurd er niets en staan we 2 uur lang stil. Wat blijkt is dat ze maar één kant tegelijk door laten. Dus eerst van Oezbekistan naar Kazachstan en dan andersom. Maar dan nog steeds is de vraag waarom het zo lang moet duren. Niemand lijkt hier de grens over te gaan voor een weekendje weg. Alle auto’s zitten namelijk ram vol met spullen en sommige hebben zelfs een hele bult nog op het dak liggen. Dan mogen de vrachtwagens erdoorheen en een tijd later is onze rij aan de beurt. We mogen er allemaal doorheen. Wietze moet uitstappen omdat hij passagier is en Sibby moet doorrijden.

Wietze loopt een gebouw in waar het wemelt van de mensen. Er zijn allerlei verschillende loketten waar mensen papieren laten zien en stempels krijgen. Na enige tijd verdwaalt rond te lopen besluit Wietze het maar aan iemand te vragen. Die vraagt waar zijn bonnetje is en wietze zegt dat hij er geen heeft. De bestuurder heeft blijkbaar een bonnetje gekregen. Wietze loopt naar buiten waar Sib in de bus zit. Sib heeft inderdaad een bonnetje gekregen en we moeten naar een kamertje om een stempel te halen. Ook moeten we een formulier inleveren die we in Rusland hebben gekregen. Waarom weten we allemaal niet. Dan mogen we door om onze paspoorten te laten controleren. Iedereen (voornamelijk mannen) die de grens over gaan staat hier in de rij. Omdat we toeristen zijn mogen we deze rij wel overslaan. Iedereen kijkt een beetje geïrriteerd en er wordt wat gemompeld, maar de man die ons mee naar voren neemt zegt dat we toeristen zijn en dan is iedereen stil. We staan voor de groep wachtende mannen wanneer ze onze paspoorten controleren en een foto van onze gezichten maken. Met name Sib vindt het niet zo prettig omdat de mannen zonder gêne je van top tot teen bekijken. Dan mogen we terug naar onze bus en rijden we niemandsland in.

Daar komen we opnieuw in een rij te staan. En deze keer moeten we echt lang wachten. De uren gaan aan ons voorbij en we zien anderen verveeld rondlopen. Het enige wat interessant is, blijkt ons nummerbord. Sommigen lopen wel 10x voorbij om vragend naar het nummerbord te kijken. Dan gaat het hek open en zit er eindelijk beweging in de rij. Maar na een paar auto’s gaat het hek weer dicht.

Een hele tijd later gebeurd hetzelfde en gaat het hek voor onze neus dicht. We staan nu vooraan en Wietze besluit maar eens aan het de andere kant van de poort te gaan kijken, want er lopen constant mensen heen en weer. Blijkt dat we daar nog een papiertje met stempel moeten halen. Nadat we die gehaald hebben, gaat de poort weer open en mogen we door.

We zien de auto’s die voor ons door mochten nog staan en snappen nu waarom het zo lang duurt. Iedereen moet alle spullen die ze mee hebben uit de auto halen, naar een gebouw tillen om vervolgens door een scan gehaald te worden, waarna ze de spullen weer in de auto moeten leggen. En aangezien bijna elke auto ram vol zit, is dit een enorme opgave. Overal liggen spullen op de grond en iedereen rent door elkaar heen. Wij parkeren de camper en gaan naar binnen om een stempel te krijgen in onze paspoorten. Dit gaat vrij eenvoudig. Als we naar buiten gaan lopen we naar een man in uniform en vragen wat we moeten doen. Hij brengt ons naar een loket waar ze wat gegevens invoeren en we een document krijgen. Wij hoeven gelukkig niet onze spullen naar binnen te tillen maar ze willen wel alles zien. Zo grondig is de camper tot nu toe nog niet doorzocht. In alle bakken, lades en hoekjes wordt gekeken. Ook wordt er drie keer streng gevraagd of we een drone bij hebben.

Wij wisten dat het verboden is om een drone bij te hebben in Oezbekistan en hebben de drone daarom achter gelaten in Georgië. In Kazachstan dacht Wietze ‘had ik de drone toch maar meegenomen’ . Dat hebben we gelukkig niet gedaan, want anders hadden ze de drone nu ingenomen. Nadat de bus gecontroleerd was, konden we eindelijk Oezbekistan in!

Net over de grens komen er gelijk mensen naar je toe om geld in te wisselen. Je kan in Oezbekistan namelijk alleen met contant geld betalen. En Oezbeekse Som kan je alleen in Oezbekistan verkrijgen. Dus we hebben geruild voor Kazachse Tenge en waren in één klap miljonair! 1 euro staat gelijk aan 13.000 Som. Ook werden we aan alle kanten gevraagd of we een simkaart of auto verzekering wilden. Dus dat hebben we ook maar gelijk geregeld.

Nu alles is geregeld en we weer vrij zijn om te doen wat we willen, zijn we gelijk neergestreken op de dichtstbijzijnde tafel en hebben we eten besteld. Heerlijke plov en knoedels met een theetje. Wat een dag. We slapen op een parkeerplaats aan de grens.