Zwerfhonden blijken onderdeel van de Balkan. We zien ze in Bosnië en Herzegovina, Montenegro, Albanië, Kosovo en Noord-Macedonië. Je komt ze overal tegen en het zorgt voor leuke maar ook niet zo leuke momenten.

Tijdens het rijden, lopen er vaak honden op de weg. Ze steken zomaar over, rennen mee met de camper of liggen midden op de weg te chillen. Nog een reden om extra goed op te letten. Sibby vindt het vaak aandoenlijk en al helemaal als het puppy’s zijn. Die zien we regelmatig helemaal alleen langs de weg. Langs de wegen ligt ook veel afval en daar zie je honden, katten en soms zelfs koeien uit eten. Het is een triest beeld.

Op meerdere overnachtingsplekken zijn ook honden aanwezig. Ze zijn eigenlijk altijd lief tegen ons, maar weten dan ook heel goed dat ze eten kunnen krijgen. De een is nog blijer dan de ander. Ze leunen tegen je been, gaan op de rug rollen of springen tegen je aan. Dat laatste hoeft dan ook weer niet. Maar luisteren hebben ze niet geleerd, dus weten ze niet wanneer ze moeten stoppen. Alleen negeren helpt. We vinden het meestal wel gezellig. De meest vrolijke hond kwamen we tegen in een klein vissersdorpje. Die bleef ons lief aankijken en rende constant om ons heen. Zonder iets van eten te geven, liep ze helemaal mee terug naar de camper. Een wandeling van 45 min. Onderweg had ze nog een andere hond opgepikt die ook mee ging.

Eenmaal aangekomen bij de camper kwamen er toevallig mensen langs die blikken hondenvoer aan de honden gaven. We hebben al vaker gezien dat ze veel eten krijgen van de omwonenden. Er wordt dus wel naar ze omgekeken gelukkig. Wat we ook zien als de honden eten krijgen is dat ze van vriendjes in vijanden veranderen. Er is altijd een dominante hond die als eerst wilt eten. Hij valt de andere honden aan zodat ze niet kunnen eten. Ze moeten wachten tot hij klaar is. Zo ook op onze laatste slaapplaats in Kosovo.

We hebben een rustdag en staan vlak aan de grens van Noord-Macedonië. Het is een prima plek naast een meer. Zoals altijd parkeren we de bus en doen een ommetje. Zo goed als naast de bus zien we een hond liggen en Sib wil wat te eten geven. Voordat we brood geven is er ook een andere magere hond bijgekomen. We geven ze allebei een stukje brood maar de magere hond wordt direct hard aangevallen door de ander. We kunnen weinig doen en het is snel voorbij. De magere hond loopt zielig weg terwijl de ander het brood opeet. We lopen verder en hebben nog een stukje brood. We willen het aan de magere hond geven maar durven niet want wellicht wordt die dan weer aangevallen.

Na het ommetje zien we drie honden bij onze bus. De magere, een iets vollere en een gezond uitziende hond. Er parkeert een auto naast ons. Een gezin dat gaat picknicken aan het meer. Voordat ze naar het meer lopen gooien ze een mega zak met brood op de grond voor de honden. De gezond uitziende hond vliegt erop af en begint gelijk grote stukken brood door te slikken. Hij is duidelijk de baas want de andere twee honden gaan er bang naast staan. Met de staart tussen de benen durven ze geen brood te pakken. Ze moeten kennelijk wachten tot hij klaar is met eten of anders worden ze aangevallen. Hij eet bijna al het brood op maar er is zoveel dat hij niet alles op kan. Als hij wegloopt durft de wat slankere hond te gaan eten terwijl hij de baas goed in de gaten houdt. De magere hond mag nog steeds niet eten en moet weer wachten. Zo zie je dat de zwerfhonden wereld keihard is. Uiteindelijk weet de magere hond een klein stukje brood wat iets verder lag van de rest te pakken en op te eten.

We vinden het erg zielig, maar laten het voor wat het is. Wij gaan morgen weer verder en hier gaat het ‘hondenleven’ door. Daar gaan wij niks aan kunnen veranderen. We gaan om half tien slapen en op dat moment beginnen de honden te blaffen. Ze lijken elkaar te willen overtreffen en blaffen erop los terwijl ze naast onze bus staan of zitten. Wij denken dat het zo wel zal ophouden maar dat gebeurd niet.

Twee honden houden het al zo’n 2 uur lang vol. We denken dat het een soort titelstrijd is in de hondenwereld waarbij degene die het laatst blaft wordt gezien als de baas. Rond middernacht stopt er eindelijk één met blaffen. We zijn ondertussen best geïrriteerd en moe en denken dat het eindelijk gaat ophouden. Maar helaas, die ene hond (de grote hond die bijna heel het brood had opgegeten) blijft blaffen. De andere honden hebben het allemaal opgegeven maar deze gaat hardnekkig door. In een bijna onnatuurlijk ritme blijft die blaffen. We snappen er niks van en proberen er doorheen te slapen. Maar we doen geen oog dicht en het is ondertussen al half 2.

We kijken nog eens door het raam en de hond zit naast de camper midden op straat te blaffen naar het niets. We denken misschien dat we ongewenst op zijn territorium staan. We weten niet meer wat we kunnen doen en besluiten te verhuizen naar een plek een paar honderd meter verder. Er zijn geen lantaarnpalen en rijden met groot licht naar de volgende plek. De hond volgt ons maar kan ons gelukkig niet bijhouden. De andere honden blijven gewoon liggen. We parkeren, zetten de motor uit en doen de gordijnen weer dicht.

Dan horen we hem toch weer blaffen.. We gaan kijken en zien dat die naast de camper is gaan zitten. Het valt ons nu ook op dat hij met zijn rug naar ons is gekeerd terwijl hij blaft. Dat is blijkbaar een teken van vertrouwen. Hij denkt misschien dat wij die grote zak brood hebben gegeven en dat hij ons nu beschermt als bedankje met de hoop op meer brood.

Omdat hij blijft blaffen en we niet kunnen slapen besluiten we nog een keer te verhuizen. We weten nog een parkeerplek nog een stuk verder aan het eind van de doodlopende weg. We proberen echt te ontsnappen van deze hond en rijden ongeveer 50km/u en doen bij aankomst snel de lampen uit. We staan nog geen minuut stil en we horen alweer geblaf. Het blijkt een andere hond. Maar die blijft zo lang blaffen dat de ander ons ook weer kan vinden.. Samen blaffen ze lekker verder. Het is ondertussen half 4 en we geven ons over. De nacht is toch al verpest. De nieuwe hond stopt redelijk snel met blaffen maar de ander gaat stug door.

Ongelofelijk hoe lang deze hond kan blijven blaffen. Dat vergt een hoop doorzettingsvermogen. Zo aan het eind van de nacht beginnen de pauzes tussen het blaffen wat langer te worden en slaat zijn stem ook af en toe over. Hij heeft echt alles gegeven. We slapen uiteindelijk nog ongeveer 2 a 3 uur. Rond 9 uur worden we wakker. We staan op en horen blaffen vanuit onder de bus. De vloer trilt ervan. Hij is waarschijnlijk gaan schuilen voor de regen.

We gaan kijken en de hij ligt trillend met rode ogen onder de camper. Hij durft niet onder de bus uit te komen en lijkt bang voor Wietze. Hij durft pas onder de bus uit te komen als Wietze weer in de bus stapt. Als hij iets verder staat rijden we weg. Hij blaft nog een paar keer terwijl hij richting de andere honden loopt. We zitten geërgerd, moe en een tikje chagrijnig in de bus terwijl de hond waarschijnlijk zit op te scheppen over zijn prestaties tegen de andere honden.

Blafhond: “Dit geloof je niet. Als dank voor het brood heb ik deze mensen de hele nacht beschermt. Zelfs als ze van plek veranderden ging ik mee. Geen moment ben ik opgehouden met blaffen. Nog nooit heb ik dit 11 uur achter elkaar volgehouden. Wat zullen deze mensen blij met mij zijn.”