Al vanaf het begin af aan was het doel om naar Centraal Azië te gaan. Maar het bleef tot en met Georgië spannend of we dit doel wel zouden halen. Het is in sommige buurlanden namelijk onrustig en ook zijn er landen die de landsgrenzen langer gesloten houden dan voorspeld. Hierdoor waren er steeds minder mogelijkheden om rijdend naar centraal Azië te gaan. Maar het is ons gelukt! Uiteindelijk zijn we vanaf Georgië, via Rusland, naar Kazachstan gereden. Een optie die we niet van tevoren hadden bedacht, maar die ons doel wel mogelijk maakt. Dus niet te lang nadenken en gaan met die banaan!

De grote oversteek door Rusland vanaf Georgië heeft er voor gezorgd dat we in een totaal andere wereld zijn beland. Het voelt als een nieuw hoofdstuk van onze reis. De eerste zes maanden van Nederland tot en met Georgië waren geweldig en hebben we ook onze ogen uitgekeken, maar dit is toch andere koek. Laten we beginnen bij wellicht het meest karakteristieke van Kazachstan. De uitgestrektheid van dit land.

Het rijden van plek naar plek vinden we altijd leuk omdat je goed ziet hoe het land eruit ziet. Ook omdat het vaak uitdagende wegen zijn met haarspeldbochten, druk verkeer of uitzichten waar je duizelig van wordt. Nou in Kazachstan wisten we na 10 minuten al hoe het land eruit ziet. We zagen de weg, zand, gras en de horizon. Verder niets, geen heuveltje, geen boom, geen hek om een stuk grond, niets. Alleen hier en daar groepjes paarden, koeien of kamelen. En nu 10 dagen later, hebben wij al 25 uur doorgebracht op de weg en is het uitzicht nog hetzelfde. Om tijdens het rijden de tijd te doden spelen we soms ik zie ik zie wat jij niet ziet. Maar dat blijkt een lastig spel hier omdat we allebei niks zien…

Nee, het is wel echt bijzonder om door dit landschap te rijden en dat je overal de camper kan neerzetten. Het maakt niet uit waar je bent, je kan overal dwars over de vlaktes rijden. Het is dan wel droge grond waar je niet veel mee kan, maar iedereen mag er gebruik van maken. Zo zie je veel sporen van auto’s, maar lopen ook alle dieren hier vrij rond. Waar we in andere landen herders druk bezig zagen om hun dieren de goede kant op te sturen, zijn hier geen herders te bekennen. Alleen in de avond komen ze de dieren ophalen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want door de vrijheid die de dieren hebben, leggen ze ook grote afstanden af. Op de motor of in de auto komen ze de dieren ophalen. Ze rijden achter die dieren aan en brengen ze zo weer thuis. Waar dat precies is, is voor ons vaak een raadsel. We zien de dieren bij onze camper in de buurt opgehaald worden en vervolgens verdwijnen achter de horizon. We zijn benieuwd of ze gebruik maken van gps of hoe ze anders de dieren elke dag weer vinden.

Zand. Daar heeft Kazachstan genoeg van. Eindeloze steppes die voornamelijk uit zand bestaan. Niet zo spectaculair zou je zeggen. Tot het gaat waaien. En wij kunnen je vertellen, het heeft nogal gewaaid de afgelopen dagen. Dit zorgt voor de nodige obstakels. Want waar ga je schuilen als er niks is om achter te schuilen. Zo hebben we twee keer een natuurplek ingeruild voor een plek in een dorp waar we uit de wind staan. Maar op de weg ontkom je er niet aan. Windvlagen van 70km/uur zorgen ervoor dat je je stuur toch iets beter vasthoudt. Gooi daar nog een bak zand bij en je ziet ook niks meer. Enorme zandwolken zien we vanuit de vlaktes omhoog stuiven. Je ziet het al van ver aankomen. Soms rijdt je er geleidelijk in en soms is het alsof je door een muur van zand rijdt en dan in een andere wereld terecht bent gekomen. Het lijkt op een hele dichte mist, alleen dan net wat heftiger. Want ook al sluit je de ramen en doe je de airco uit, je voelt, proeft en ruikt het zand meteen.

Water. De hele reis konden we onze watertank zonder problemen bijvullen. Er waren altijd wel kraantjes langs de weg of in een dorp waar we gebruik van konden maken. Hier hebben ze geen publieke waterpunten meer. Toen we bij het eerste tankstation vroegen waar we onze watertank kunnen vullen was het antwoord: ‘Kazakhstan, no water’. Dus we kochten een paar 5L flessen. In Atyrau, de eerste stad waar we langs zijn gekomen, rijden we langs een loodgietersbedrijf. We zien een waterslang liggen en besluiten langs te gaan. Na wat onhandig communiceren via de vertaal app, snappen ze het en kunnen we onze watertank gratis vullen! Zo, we hebben weer 80L waar we voorlopig mee vooruit kunnen. Dit water gebruiken we voor de afwas, de douche en om spullen af te spoelen. Drinkwater kopen we in flessen.

We staan bij de Kaspische zee en krijgen bezoek van de politie. We kunnen in alle richtingen de horizon zien. Er is echt niets of niemand. Toch is het eerste wat we vragen of we hier wel mogen staan. Ze glimlachen en we merken dan dat ze vooral heel nieuwsgierig zijn. Ze vragen waar we vandaan komen en wat ons plan is. Ze vinden het indrukwekkend en zeggen dat het hun droom is om naar Amsterdam te gaan. Ze vragen vervolgens ook of we marihuana bij hebben. En niet omdat het strafbaar is, maar omdat ze het graag met ons zouden roken. We moeten ze teleurstellen. Ze kijken in de camper en wij mogen in de politieauto zitten. Een grappige ervaring die ons het gevoel geeft dat we hier zonder zorgen of problemen kunnen rondreizen.

Na 10 dagen hebben we naast de indrukwekkende vlaktes ook mooie bergen en rotspartijen gezien. Elke dag zien we kamelen en dromedarissen wat we nog steeds bijzonder vinden. En we hebben op een plek gestaan waar veel schildpadden waren. De mensen zijn erg vriendelijk, maar communiceren is lastig. Vandaag rijden we Oezbekistan in.