We wilden avontuur en dat hebben we gekregen. Misschien zelfs iets te veel.. We hebben het over de Pamir Highway. Het is de op één na hoogste weg van de wereld en loopt van Dushanbe (Tadzjikistan) tot Osh (Kirgizië). Wij lazen er voor het eerst over in Turkije en hadden al snel door dat het andere koek is.

De weg loopt voor een groot gedeelte langs de Panj rivier. Deze rivier vormt de grens tussen Tadzjikistan en Afghanistan. Je ziet vanuit de weg Afghaanse dorpjes en bekend is dat hier ook de Taliban zit. Een best spannend gegeven, maar niet het spannendste. De weg zelf is de grootste uitdaging. Van alle uithoeken van de wereld komen mensen naar de Pamir om deze weg te trotseren. Voor velen blijkt het hoog op het to-do lijstje te staan. We verdiepen ons wat meer in de weg en begrijpen waarom. Gedurende de 1000km van de Pamir heb je constant een prachtig uitzicht. Je rijdt vanaf Dushanbe naar het dak van de wereld, een uitwaaier van het Himalaya gebergte, waar je boven de 4000m rijdt. Gaandeweg zie je ruige rotsen, rivieren, afgelegen dorpjes, vergezichten en onderga je alle obstakels op de weg.

Momenteel is de grens tussen Tadzjikistan en Kirgizië gesloten vanwege spanningen, waardoor je heen en terug rijdt over de Pamir. Alleen vrachtwagens kunnen bij de grens van Kirgizië afslaan richting China. En ondanks de slechte weg rijden er veel vrachtwagens wat voor een extra dimensie zorgt. Wij vinden het met een auto al gekkenwerk om hier te rijden, laat staan met een vrachtwagen. Deze vrachtwagenchauffeurs zijn ook geen normale mensen, het zijn eerste klas beunhazen die niks te verliezen hebben. Laten we zeggen dat we niet staan te popelen als er een aan komt denderen op een smalle onverharde weg naast een afgrond.

Het eerste stuk vanaf Dushanbe is makkelijk. We rijden op een prachtig geasfalteerde weg richting onze eerste slaapplaats. Het is de eerste plek vanwaar we Afghanistan kunnen zien. Naast het prachtige uitzicht zien we ook een grote rolspin, een giga adelaar en fel blauwe gekleurde vogels. Dit beloofd wat voor de rest van de route. De volgende dag rijden we langs de Panj rivier en zien we de eerste Afghaanse dorpjes. De armoede straalt er vanaf. Huizen zijn simpele hutjes en landbouw wordt met de hand gedaan. In Afghanistan loopt ook een weg parallel aan de rivier en we zien vooral mensen lopen. We vragen ons vaak af waarnaartoe omdat het soms erg lang duurt voordat er weer een klein dorpje is. Heel af en toe zien we een motor rijden, waar ze dan met zijn drieën opzitten. En twee keer zien we dat ze een witte vlag aan de motor hebben vastgemaakt. Pas na een paar dagen als we internet hebben en het opzoeken, zien we dat dit de vlag van de Taliban is. Ook zien we aan onze zijde van de rivier veel militaire posten langs de weg. We raken een paar keer aan de praat en er wordt ons verteld dat het nu rustig is, maar er nog wel spanning is.

Vandaag is het afgelopen met de fijne asfalt weg en moeten we verder op de onverharde weg. Maar een klein stukje en dan houden we het voor gezien. We parkeren op een stukje gras langs de rivier. In de avond komt er een camper naast ons staan. Het is een Catalaans stel (Mar en Adrià) en al snel merken we dat het klikt. Ze hadden gehoord dat er een vrachtwagen was omgevallen die de weg versperd. En als we goed kijken zien we inderdaad vanaf onze plek een kleine file staan. We hopen dat het mee valt en we de volgende ochtend verder kunnen. We staan al om half 5 op omdat we voor 8 uur bij een bepaald punt moeten zijn waar ze aan de weg werken. Dus vol goede moed rijden we weg, maar al snel wordt duidelijk dat het nog vast staat en sluiten we aan in de file.

We lopen naar voren om te kijken wat er aan de hand is en het is erger dan we dachten. De vrachtwagenchauffeur had de bocht te scherp genomen waardoor zijn vrachtwagen langs een rots schaafde. Vervolgens is hij te ver achteruit gereden, waardoor de achterkant van de weg af raakte en de vrachtwagen bijna in de rivier is gevallen. Ondertussen staan er veel mannen te peinzen over een oplossing. Er is één man die je hard ziet werken. Hij raapt gevallen stenen op en verzameld trekkabels. Hij zweet en loopt verslagen rond. Het is de chauffeur en niemand lijkt hem te helpen. Het is zijn schuld en hij moet het daarom blijkbaar alleen zien op te lossen.

Na lang wachten komt er een bulldozer en een vrachtwagen. Er zijn twee kabels gespannen maar uiteindelijk lukt het alleen om de vrachtwagen aan te haken. Na lang overleg, besluiten ze met alleen de vrachtwagen te gaan trekken. En boven alle verwachtingen lukt het in 1x zonder enig probleem. Na 8 uur wachten kunnen we dan eindelijk verder. En zoals verwacht schieten er auto’s van achter naar voren om voor te dringen. Iedereen heeft opeens weer haast. Ook wij ruimen onze campers op, maar dan blijken we toch niet verder te kunnen. We gaan nog eens kijken en wat blijkt.. Langs de andere kant was er een graafmachine gekomen om de weg weer vlak te maken, maar bij het wegrijden heeft hij een rots geraakt. Precies op de verkeerde plek, waardoor er olie lekt en hij niet meer weg kan rijden. Het onderdeel wat kapot is moet vervangen worden, dus kunnen we nog eens 2 uur wachten.

Wanneer we verder kunnen is de weg verschrikkelijk. Grote gaten, veel stof en scherpe stenen. We rijden maximaal 20km/uur. Maar ondanks het constant opletten en schrap zetten voor kuilen en stenen, kunnen we genieten van de bijzondere omgeving. Het voelt heel speciaal om hier te rijden. Maar dan staan we weer in de file. Dit keer achter een dubbele vrachtwagen die vast staat op een helling. De helling is in slechte staat met veel kuilen en los zand. Zijn banden slippen weg en na een paar keer proberen ruik je het rubber. Het probleem is niet alleen dat de vrachtwagen niet naar voren kan, maar omdat het een dubbele vrachtwagen is, is het ook erg lastig achteruit naar beneden te gaan. Na een uur proberen, wordt er hulp ingeschakeld. De achterkant wordt vastgemaakt aan een andere vrachtwagen die de aanhanger steeds weer recht trekt als hij achteruit rijdt. Zo lukt het om weer beneden te komen. De vrachtwagen wordt netjes aan de kant gezet zodat de auto’s en vrachtwagens vanuit de andere kant er langs kunnen. Dit gaat natuurlijk weer met veel trekken en duwen, maar uiteindelijk is iedereen er langs. Dan is het de beurt aan onze kant om erlangs te gaan. Wij zijn als eerst aan de beurt en stappen snel in om te gaan rijden. Maar dan horen we opeens een hoop kabaal en zien we dat de dubbele vrachtwagen weer omhoog rijdt. En zoals je kan verwachtte, lukt het de chauffeur weer niet om boven te komen. Iedereen kijkt elkaar verbaasd en geïrriteerd aan. Nog een voorbeeld van hoe egoïstisch sommige bestuurders hier zijn. De vrachtwagen die heeft geholpen is ook weer weg dus nu weet niemand meer wat te doen.

Tot er een andere man in de vrachtwagen stapt en het ook een keer probeert. Hij laat de vrachtwagen een paar keer goed loeien, komt voorzichtig in beweging en weet de vrachtwagen naar boven te rijden. Halleluja! Nu is het nog aan ons om boven te komen. Het is een steil stuk, er zitten veel diepe kuilen in en er ligt veel los zand. We gaan met een flinke vaart naar boven, zien het lampje branden die aangeeft dat we slippen en vliegen over een paar gaten heen. Maar we redden het en onze Catalaanse vrienden volgen. We rijden nog een stuk en houden het dan voor gezien.

Door het vele wachten en de slechte weg besluiten we vroeg om 6 uur te vertrekken. De weg is spectaculair en we kunnen niet stoppen met foto’s en video’s maken. Tot we om 8 uur weer stil staan. De weg is afgezet vanwege werkzaamheden. Pas om 12 uur gaat de weg weer open. Daar gaan we weer. Gelukkig zijn we met goed gezelschap en klappen we onze stoelen uit en gaan buiten zitten. Ook besluiten we de filters van onze motoren schoon te maken. Voor ons de eerste keer sinds 7 maanden en dat zie je.

Ook zien we weer dezelfde auto’s als bij de vrachtwagen die was omgevallen. Meerdere mensen hebben dezelfde pech als ons. Alleen mogen wij eigenlijk niet klagen. In veel auto’s zitten ze met 6 man op elkaar en alle bagage op het dak. Deze mensen hebben geen eten en drinken en kunnen niet slapen in de auto. We hebben daarom brood weg gegeven en een vrouw kwam even op één van onze stoelen zitten omdat ze zo moe was. Ze woonden vlakbij en zei dat als ze thuis was ze 3 dagen lang gaat slapen. Het was voor het eerst dat we goed konden communiceren met een Tadzjiek, omdat ze Engels lerares is. Haar voorspelling was dat over 5 jaar heel de Pamir geasfalteerd is. Wij moeten het nog zien. En ondanks het soms erg spannend is om over deze slechte weg te rijden, draagt het wel bij aan een onvergetelijke ervaring. Voor ons is dit de ultieme Pamir ervaring.

Na de lange pauze karren we door. We rijden door tot het donker wordt en parkeren dan op een grasveldje. We zijn allemaal doodop, we eten nog wat en vallen dan in diepe slaap. De volgende ochtend hebben we geen wekker want vandaag is Mar jarig en gaan we niet rijden. We gaan een hike doen en verder lekker relaxen. Tijdens het gezamenlijke ontbijt buiten in het zonnetje komt er een man aanlopen. Hij is zoals velen hier erg geïnteresseerd in ons en komt er bij zitten. Met wat handgebaren hebben we een soort van gesprek en dan loopt hij weer weg. Wij ontbijten verder en zien hem even later weer terugkomen. Dit keer met een paar planten. Hij legt uit dat je het allemaal kan eten en doet het dan ook graag voor. Hij eet van alles wat en zegt dat wij het ook moeten proberen. Wij nemen kleine hapjes en zeggen dat het lekker is en bedanken hem. Maar eigenlijk vind iedereen het vies en hebben we nog een lange tijd een vieze smaak in de mond. Maar de beste man was zo blij dat hij ons iets kon aanbieden dat het het waard was.

We doen een hike van 10 km en gaan dan weer chillen. Ondertussen is er nog een camper bij komen staan. Het is een Duits stel (Julian en Nicole) die de Catalanen al een keer eerder hebben ontmoet. Nu zijn we dus met zijn 6en. Na een gezellige avond stappen we uitgerust ons bed in. Morgen gaan we weer rijden!

De volgende ochtend komt weer dezelfde man naar ons toe en zegt tegen Wietze en Mar dat ze mee moeten komen. Wij denken dat hij iets speciaals wilt laten zien, maar al snel blijkt dat hij ons dezelfde planten als gister wilt geven. Deze groeien alleen op een steile helling waar wij meer moeite mee hebben dan de 63 jarige man. Hij loopt rustig maar gemakkelijk omhoog en hakt de ene naar de andere plant om die hij aan ons geeft. Wij zeggen bij de eerst plant al bedankt en proberen respectvol te gebaren dat het genoeg is, maar hij gaat door. Het is duidelijk een van zijn favoriete snacks, want hij is er zelf constant van aan het eten. Uiteindelijk hebben we alle drie meerdere planten vast en lopen we terug. We bedanken hem en hij vertrekt. Shit.. nu zitten we hiermee opgezadeld. We vinden het lullig om de planten hier achter te laten en besluiten het mee te nemen om later in een ander dorpje achter te laten.

Deze dag komen we langs een stadje waar we tanken, water bijvullen en boodschappen doen om vervolgens weer door te rijden. Op deze weg vinden wij het fijn dat we met twee andere campers mee rijden. Één is een verhoogde sprinter bus met achterwielaandrijving en de andere een 4×4 camper. Wij hebben een laag busje met voorwielaandrijving en zonder offroad banden. Ook hebben wij niks bij waarmee we onszelf zouden kunnen helpen als we vast zitten. Geen schep, zandplaten of lier. Zij hebben dat allemaal wel waardoor we met meer vertrouwen verder rijden. Of juist minder vertrouwen. Want iedereen rijdt hier met speciaal aangepasten voertuigen en wij lijken de enige met een ‘normaal’ busje. We vragen ons af of dat wel zo verstandig is. Tot nu toe was ons argument als vrachtwagens het kunnen, kunnen wij het ook. Maar ondertussen zijn we op een weg waar geen vrachtwagens meer rijden. Dus maar even kijken of dat allemaal wel gaat lukken.

De volgende dag is Wietze jarig en hij wordt in de ochtend verrast door een zelfgemaakte pannenkoeken taart van de Catalanen, koekjes van de Duitsers en Chocoladetaart van Sibby. Na een rustige ochtend rijden we verder richting een dorpje waar we een andere Duitse reiziger tegenkomen die we al kende. We besluiten om met zijn alle te gaan lunchen en bestellen plov. Dan rijden we nog een stukje en parkeren op een plek langs de rivier. Iedereen relaxed en we maken een gezamenlijk 3 gangen menu. Wanneer we net het hoofdgerecht ophebben komt er een auto aangereden en stappen er twee militairen uit. Ze zeggen dat we te dicht bij Afghanistan staan en we moeten hier weg. We voelen ons veilig maar besluiten toch maar te luisteren. We rijden in het donker nog 15 minuten tot we bij een veldje aankomen. Het is privé terrein maar we zien de boer en van hem mogen we hier overnachten.

De volgende ochtend worden we op een prachtige plek wakker. We zijn ondertussen op 2600m hoogte en stijgen vandaag naar 3300m hoogte. Onderweg genieten we van de uitzichten. We stoppen bij een museum waar waar we worden rondgeleid door een gids en even later willen we een fort gaan bekijken. Alleen om dit fort te bereiken moeten we een erg steile berg op en daar heeft ons busje wat moeite mee. Na met slippende banden halverwege de berg te komen, besluiten we te stoppen en bij de Catalanen in te stappen. Met zijn 4en voorin rijden we gestaag tot de top. Het uitzicht is fantastisch en helemaal de moeite waard. Dan rijden we weer verder en zien we op de kaart dat we het laatste stuk nog flink wat meters moeten stijgen willen we op 3300m komen vandaag.

Al gauw wordt duidelijk hoe we dat moeten gaan bereiken, want er verschijnen al een aantal haarspeldbochten. Het eerste stuk lukt, maar dan komt er een bocht die nog steiler is en waarbij er grote kuilen in de weg zitten. Sib zit achter het stuur en vlamt hem naar boven. Maar door de kuilen, stuiteren we heftig op en neer en verliezen we vaart en grip waardoor we tot stilstand komen. We slippen en moeten weer achteruit. De tweede poging gaat precies hetzelfde. We zien de bui al hangen dat we terug moeten. En we maken ons ook een beetje zorgen om onze bus want die vangt wel erg harde klappen. Maar na de weg een beetje te hebben geëgaliseerd proberen we het nog een keer. Het plan: nog meer gassen en de bocht iets ruimer nemen. Het is nu of nooit. We vlammen omhoog, stuiteren als een gek en komen iets verder, maar weer tot stilstand. Nu besluiten we te duwen. Wietze geeft gas en sibby en de Spanjaarden duwen. Maar het duwen begint pas echt te helpen als een lokale man meehelpt. Het is een oude man, maar blijkbaar met ongekende kracht, want de bus komt in beweging en het lukt om weg te rijden!

We zitten nu niet meer zo comfortabel omdat er niet echt een weg meer terug is. De rest van de weg is gelukkig prima tot we bij onze slaapplek aankomen. Het is een mooi open veld met wederom een geweldig uitzicht. Alleen om er te komen moeten we een lastige bocht maken waarna we gelijk een steil stuk omhoog moeten. Maar we zijn nu al zover gekomen dat we dit ook proberen. Met wat slippen, draaien en gassen komen we naar boven. Alleen de trekhaak komt tegen de grond, maar die kan wel een stootje hebben gelukkig. We vallen al vroeg in slaap want het was weer een spannende dag.

De volgende ochtend staan we niet echt te popelen om verder te gaan want we gaan weer flink klimmen naar een hoogte van 4300m. Het enige fijne is dat dit het laatste spannende stuk wordt, want hierna beginnen we weer aan de terugweg naar de bewoonde wereld op een weg die makkelijker moet zijn. En om de dag nog beter te beginnen, gaat het regenen. Het enige wat we kunnen bedenken is dat we nog minder grip gaan hebben. Dus met de Duitsers voor ons en de Catalanen achter ons beginnen we aan het volgende avontuur. De weg is modderig, smal en het begint te sneeuwen. De afgronden zijn hoog en we zitten helemaal niet op ons gemak. Elke wat steilere helling zetten we ons schrap. En terwijl we gespannen in de auto zitten rijden we over een iets te grote steen die we tegen de onderkant aan horen komen. Nu was de lol er vanaf. Maar we rijden gestaag door en komen dan gelukkig op een fijne weg terecht. Het is nu droog, de weg is breedt en we stijgen rustig. We kunnen weer genieten van de bijzondere omgeving. En voor de Duitsers het ideale moment om hun bakbeest aan het werk te zetten. Ze rijden door grote modderpoelen en dikke stukken sneeuw. Toen wij ze een klein stukje volgden kwamen we bijna vast te zitten. Dus we wilden weer terug op de weg maar ook dat bleek lastig. Met wederom wat duwwerk konden we onze tocht weer voortzetten. Vanaf nu blijven we veilig op de ‘normale’ weg.

Die avond maken we een kampvuur en kijken we terug op deze te gekke dagen. Morgen gaat ieder hun eigen kant op. Wij gaan lekker terug en zij nog iets verder door. Het is voor ons genoeg geweest, wat een avontuur.

Als we 4 dagen later weer terug zijn op asfalt, zijn we opgelucht en ploffen we neer. Het was spannend maar het was ook het vetste wat we tot nu toe hebben gedaan. De volgende ochtend horen we een gek geluid als we wegrijden. We hebben een platte band.. na 11 dagen over een zeer slechtste onverharde weg te rijden met slippende banden en scherpe stenen. Gaat de band lek als we weer op asfalt rijden. Het is de eerste lekke band na bijna 8 maanden. En natuurlijk worden we gelijk weer geholpen door voorbijgangers. Het reservewiel zit erop en we zetten onze reis voort!