Je hebt wandelen, hiken en bergbeklimmen. Bij wandelen loop je vaak over verharde en makkelijk begaanbare paden. Bij hikes loop je op moeilijkere paden waarbij je moet klimmen en dalen en je soms gebruik moet maken van je handen. Bij bergbeklimmen ben je gezekerd, zit je vast met een touw en klim je met handen en voeten.

Wij wandelen bijna elke dag en hiken 1 of 2 keer per week. De hikes zoeken we op via AllTrails waar ze een onderscheid maken tussen makkelijke, gemiddelde en zware hikes. We kiezen ze uit op lengte (max 7 uur) en hoe mooi ze zijn. Dus uitzichten, watervallen, meren, mooie natuur etcetera. En aangezien de mooiste hikes vaak niet de makkelijkste zijn, kiezen we meestal voor gemiddeld en nu ook al 2x voor zwaar. De eerste zware was vooral lang (6,5 uur) en viel verder erg tegen. De tweede zware was wel heel tof. We hadden een bergtop beklommen met prachtige uitzichten, liepen over een bergkam, bezochten het meest afgelegen dorp van Bosnië en liepen redelijk makkelijk weer terug. Dus op naar de volgende zware hike!

Vandaag staat de hoogste berg van Bosnië (Maglic – 2386m) op de planning.

Lengte: 12,5km

Duur: 7 uur

Hoogteverschil: 1113m

Categorie: zwaar

We lezen in de reviews op Alltrails dat het een fantastische route is, prachtige uitzichten en een wel wat uitdagende klim, maar zeker de moeite waard. We zien ook al wat foto’s en hebben er zin in. Het wordt aangeraden eerst naar de top te gaan wat ongeveer twee uur duurt en dan rustiger af te dalen. Dit advies volgen we op, dan hebben we die klim alvast gehad. We gaan ervoor.

Bij het startpunt is het drukker dan we zijn gewend en zijn wij de eerste die aan de klim beginnen. Het is gelijk best steil en na 15 min nemen we al een adempauze. Een wat ouder stel (gokken 20 jaar ouder) komt ons in rap tempo voorbij. Ze zien er iets professioneler uit dan ons en verliezen ze dan ook gauw uit het oog.

Ondertussen is het pad verdwenen en lopen we over een lawine van stenen omhoog. Je schuift steeds weg en na 45 min zegt Sib dat ze het helemaal niet leuk vind. Het is echt best zwaar naar boven, je hebt geen grip en als je valt rol je een paar meter naar beneden. Twee andere sportieve gasten halen ons in, maar ook zij hebben moeite met sommige stukken. We zijn ondertussen de lawine voorbij maar het pad is er niet beter op geworden. Je glijdt nog steeds vaak weg en moet ook je handen gebruiken. Soms kan je een steen vastpakken, soms wat sprieten gras. Conditioneel is het niet zo zwaar, maar het is vaak gewoon lastig en een beetje eng omdat het zo steil is.

We kijken omhoog en zien ergens tussen de rotsen het stel klauteren die ons hadden ingehaald. We zien de bui al hangen. Het is nog een flinke weg te gaan naar de top en de enige optie is recht omhoog. Nu is er geen zand of gras meer en alleen maar rotsen. We komen aan bij een pad zo smal dat je geen twee voeten naast elkaar kan zetten. Naast het pad een afgrond die voor tientallen meters bijna recht naar beneden gaat. Er hangt daarom ook een stalen kabel waar je je aan vast kan houden. We vinden het beide best spannend, maar ook cool. Wietze maakt dan ook een foto waarop sibby lacht.

Dat was voorlopig wel de laatste foto en ook de laatste lach. Want wat hierna komt is niet meer leuk. We vonden al dat we met handen en voeten moesten klimmen, maar nu wordt het menens. Dit begon toch echt meer op bergbeklimmen te lijken. We lopen over een smal pad met aan onze rechter zijde een afgrond waar je bang van wordt. Je moet ook zeker niet te lang kijken want dan word je duizelig en val je. Iig dat ging door onze hoofden. Het pad loopt dood bij een rots die recht omhoog gaat. Er hangt een kabel naar beneden. We kijken allebei een beetje verward maar ja je zal hier toch echt omhoog moeten. We zien wat plekjes waar je eventueel je voet kan neerzetten maar het is allemaal niet vanzelfsprekend.

Sib gaat als eerst. Met één hand heeft ze de kabel vast met de ander een rots. We overleggen waar je het beste je voet kan neerzetten. Volgens ons is dit dus echt meer bergbeklimmen dan hiken. Sib was al gespannen maar staat nu met redelijke paniek halverwege de rots niet wetende hoe ze verder moet. Rustig nadenken zit er niet meer in en de gedachte dat teruggaan eigenlijk ook geen optie meer is maakt het niet beter. Sib kijkt achterom naar Wietze en heeft zichtbaar vochtige ogen maar houdt zich groot. We weten toch een goede plek te vinden om op te staan en Sib gaat gefocust naar boven. Omdat de kabel niet helemaal strak staat wacht Wietze tot Sib klaar is omdat de kabel anders opeens een trek kan krijgen.

Terwijl Sibby naar boven klimt en uit het zicht verdwijnt, wacht wietze op het smalle pad. Daar raakt hij zelf ook lichtelijk in paniek. We moesten zeker nog 150m stijgen en overal waar je kijkt was het recht omhoog. Wat als het zo doorgaat tot de top? Wat als Sib zometeen echt niet meer durft? Teruggaan lijkt al helemaal gekkenwerk. Alle lol was er iig vanaf en we willen beide dat het ophoudt.

Sib zegt dat ze veilig staat en dat Wietze de kabel kan gebruiken. Stap voor stap gaat hij omhoog terwijl hij stevig aan de kabel vasthoudt. Als je loslaat is het gedaan. Met die gedachten klimt ook Wietze omhoog en staan we weer veilig bij elkaar. We kijken elkaar met ongeloof aan. Hoezo mag je hier zonder gids en zonder zekeringen naar boven? Wat is dit voor onzin?

Het ‘pad’ gaat verder tussen de rotsen omhoog afwisselend met en zonder kabel. We nemen even een pauze op een wat vlakker stuk. Drie mannen komen voorbij. Je ziet aan de gezichten dat ook zij het spannend vinden. Met bezweten hoofden en de ogen wijd open zie je de adrenaline door het lijf gaan. Wij gaan ook weer verder. Zonder veel te zeggen op af en toe een tip na waar je het beste je voet of hand kan houden, gaan we redelijk rap door. Onze angst is nog aanwezig maar we hebben het doemscenario denken om weten te zetten naar een volle focus op klimmen tot we er zijn.

We zien gras en zijn op de top aangekomen. We omhelzen elkaar. We hebben het gehaald! We lopen rustig door over het gras terwijl we nog in shock zijn. Sib gaat even zitten terwijl Wietze nog wat op en neer loopt. En dan komen er een paar dikke tranen bij Sib. De opgekropte angst moet er toch echt even uit. Ze zag de krantenkoppen al staan.. We lopen een paar meter verder waar de echte top is en waar ook de anderen, die ons ingehaald hadden, zitten. Ze zijn aan het lunchen en maken foto’s met het hoogtebordje en de omgeving. Wij gaan ook zitten en doen even niks. We moeten echt even bijkomen.

Dan pakken we wat nootjes en vragen of ze van ons een foto kunnen maken met het hoogtebordje. We hebben het verdomme gehaald en zullen het ook vastleggen ook. We hebben 2km afgelegd, zijn 750m geklommen en hebben er 2 uur en 15 min over gedaan.

We gaan als eerste weer verder en lopen voorlopig over een fatsoenlijk pad over de kam van de berg. We vinden het bizar dat iedereen dit zomaar kan doen. En kunnen niet geloven dat dit nog nooit is fout gegaan. Ook bekijken we nog eens de reviews op Alltrails. Maar niemand vind het zo extreem als ons blijkbaar. We komen een stel tegen die in tegengestelde richting loopt. We voelen ons genoodzaakt om te zeggen dat afdalen van de top echt heel erg steil is. Ze zeggen dat ze via dezelfde weg weer afdalen. Waarschijnlijk omdat zij wel weten dat het gevaarlijk is.

We hebben ondertussen prachtige uitzichten en lopen nog langs een mooi meer. We kunnen weer genieten maar denken nog steeds aan die klim. Dan komen we langs een huisje waar meerdere mensen zitten. We moeten onze paspoorten laten zien want we zijn tijdens de wandeling de grens van Montenegro over gegaan. Dit wisten we dus hadden onze paspoorten bij. Ook kopen we hier twee halve liters bier en gaan even goed onderuit zitten. Hè hè we hebben het overleefd. Samen vol angst een berg beklimmen. Dit vergeten we nooit meer.